Lijf

En als ik dan naar buiten kijk 
en al die mensen zie fietsen, dan denk ik: 
zal ik het ooit weer voor lief nemen? 
Dat je benen je krachtig vooruit trappen. 
Dat je lijf je naar allemaal plekken brengt.
Gewoon. Omdat je dat besloten hebt. 
Met je hoofd ergens anders. 
Dat je naar links gaat en naar rechts en Oh ik ben er al! 
Zal ik die fysieke vrijheid ooit weer voelen?

Tuurlijk. 
Maar de relatie met mijn lijf is voorgoed veranderd. 
Ik ben vol ontzag. 
Wat ze allemaal kan! 
Wat ze me allemaal te vertellen heeft! 
En hoe ze me dag in dag uit in balans houdt.
Hoe ze onvoorwaardelijk het beste voor me wil. 
Hoe hard ze werkt als ik een foutje maak. 
Om die te herstellen. 
Geeft niks, zegt ze dan, I got you!
Rust maar even uit terwijl ik de boel weer op orde breng.

En ik ben zo lang zo boos geweest op mijn lijf. 
Waarom ben je zo gevoelig, stom ding.
Dacht ik dan.
Doe mij gewoon een normaal lijf! 
Laat me gewoon verder rennen! 
Waarom toch altijd die irritante sensaties?
Emoties en vermoeidheid en hoofdpijn en zo.
PLEH!

Maar ik had niet in de gaten dat het aanwijzingen waren. 
Voor een leven dat bij mij past.

“Dit kan je beter vermijden” zegt ze dan.
“En ja die persoon, die voelt fijn!”

En dat juist mijn hoofd het me moeilijk maakte. 
Omdat ik de signalen niet begreep.
En ze daarom afwees als onnodig.
Terwijl ik koppig verder holde.

Maar ik snap het nu.

Mijn gevoel is mijn superpower.
Mijn magic wand. Mijn kompas. 
Mijn instrument voor het meten van alles.
Van mijn geluk, mijn gezondheid, mijn omgeving, van mijzelf.
Zodat ik kan onderscheiden wat goed voor me is en wat niet.

Ze vertelt me alles, mijn lijf. 
In rillingen en kippenvel. 
In vlinders, pijn en ongemak.
In warmte en in kou. 
Een huilbui en een schaterlach.
Dat zijn haar woorden.

En ze hoeft niet meer te schreeuwen.  
Want ik luister nu.