Liefdesbrief

Hij is er zo eentje die zich niet in een hokje laat duwen. Zo eentje die blijft verrassen. Hij luistert bad-ass hiphop-muziek en zijn favoriete instrument is de viool. Als hij de stad in gaat, blijft hij tot er niemand meer overeind staat, maar op zijn vrije dagen maakt hij het liefst wandelingetjes in het bos. Hij wil vooral lekker luchtig leven. Maar als hij geraakt wordt door een film (ook-al-zegt-hij-van-niet) stuurt hij me 3 dagen later nog wikipedia-weetjes over het plot en de acteurs.

Op onze tweede date vroeg ik hem naar zijn lievelingsdier.
Want dat zegt veel over iemand, denk ik. 
"Eend", zegt hij.
En ik ben op slag verliefd. 

Want als je uit alle dieren kunt kiezen - leeuwen en olifanten en orka’s enzo- en je kiest een eend, dan moet je wel heel erg lief en zacht zijn van binnen. Dan geniet je van de kleine dingen. Dan ben je bescheiden en tevreden.

We zaten op een omgevallen boom in het plantsoen. Hij had kokos-koffie-speciaalbiertjes meegenomen en een reep chocola. Zo’n XL reep, weet je wel. Helemaal voor mij alleen, want hij houdt zelf niet van chocola. Wel van gekookte eitjes. Die toverde hij uit zijn jaszak. Zijn levenslust, leerde ik later. Gekookte eieren en de haring van de Sontplein-visboer. Veel meer heeft hij niet nodig.

Op deze boomstronk kletsten we honderduit. Onder andere over onze overleden katten. Die van hem (Trees) kon haar urine niet meer afvoeren waardoor ze helemaal opzwol. Die van mij (Stippel) overleed te midden van chaos waardoor we genoodzaakt waren haar lijfje een paar dagen in de vriezer te bewaren… Zo wreed. Maar we lachten. Zo zielig en zo kut, maar we lagen in een scheur. Wat kan het leven gemene spelletjes uithalen he?

Toen moest ik heel nodig plassen en renden we zo hard we konden door de blubber naar café Zondag. Waar we ook meteen een cappuccino bestelden. We zaten tegenover elkaar en ik stelde me voor hoe het zou zijn om hem te kussen. Ik keek stiekem naar het plukje borsthaar dat eigenwijs boven zijn shirt uitstak. Hoe zou zijn huid ruiken?

Hij zou een paar dagen later vertrekken naar Mexico en Amerika voor een rondreis. Hij vertelde me hoe eng hij dat vond. Het zou misschien wel zijn einde worden, dacht hij, want heb je wel gezien hoe groot die spinnen daar zijn? We lachten voluit terwijl we cru een lijstje maakten van alle dingen die mis konden gaan. Ik was onder de indruk van zijn oprechtheid. Geen macho, geen geheimen. Dit ben ik. Ontwapenend zichzelf.

Voordat wij elkaar op een dating-app aantikte, kenden we elkaar eigenlijk al 10 jaar. Nou ja, we hadden wel eens in dezelfde collegezaal gezeten, maar ik had hem nooit gesproken. Ik wist niet dat hij wist wie ik was. 

Ik vroeg hem laatst wanneer hij wist dat hij echt iets met mij wilde. Hij antwoordde: "Toen ik je tien jaar geleden in de collegezaal zag zitten." 

Hè? Jij, charmeur!

Maar hij blijft volhouden dat het waar is. Dat hij mij altijd zag lopen of fietsen in de stad en dat hij tevergeefs probeerde oogcontact te maken. In zijn vrjendgroep sta ik bekend als "dat meisje dat nooit hoi tegen hem zegt".

Oeps. Ik ook altijd met mijn hoofd in de wolken. Als hij me nog één keer had zien fietsen, had hij me van mijn fiets gesleurd en me over zijn schouder meegenomen. Zegt ie nu stoer.

Maar dat was gelukkig niet nodig want ik tikte op zijn foto in de app. Op zijn hemelsblauwe ogen en zijn mooie rode baard. Ik vond hem eruit zien als een zonnige herfstdag. Echt waar. Zijn gezicht heeft de kleuren van een Indian Summer.

Na een tijdje appen, spraken we voor het eerst af. Het was mijn vierde date in een paar maanden en ik had er geen zin in. Dit is echt mijn allerrrrrlaatste want ik vind daten NIIIKS AAAN!! Ik ben er gewoon NIET voor gemaakt dus whateverrrrr! 

Ik liep het kroegje binnen en daar zat hij.
Zo lief aan een hoge tafel te wachten.
En het lood in mijn schoenen veranderde in wolkjes. 

(Zó rom-com! Geloof je me nog?)

Twee maanden later maakte ik een reis en bij terugkomst kwam hij mij -met een gebroken voet- verrassen op Schiphol. Hij deed mij smelten. Hij was zo ongeremd in liefhebben. Ik hoorde het tikken van zijn krukken, zag zijn blije hoofd in de menigte en dacht: FUK! Dit is het hè? Het begin van liefde. 

We namen verkering.
En na precies een jaar rom-commen, belandden we opeens aan de andere kant van het leven. 

Ik werd ziek. Jezus, wat moet dat moeilijk zijn geweest. Om iemand waar je van houdt door zo'n dal te zien gaan. Zorgen in plaats van reisjes. Geen weekendjes weg, geen feestjes, geen vrienden over de vloer. Geen spontane dansjes door de woonkamer op Cheb Khaled. Niet eens samen een boodschapje of een wandelingetje in het park.

En als ik dan een opleving heb, worden we herinnerd aan hoe het eigenlijk zou moeten zijn. 

En het maakt hem zo verdrietig. Hij houdt zich groot, maar ik zie het heus. De eenzaamheid. Zijn bescheiden maar toch zo ongrijpbare wens om samen met mij de wereld te ontdekken. De angst dat ik om onverklaarbare redenen weer achteruit zou kunnen gaan. Het gevecht tussen vertrouwen houden in een toekomst samen en hoe-lang-the-hell-houd-ik-dit-wachten nog vol.

Genoeg.

Ik heb geen keuze. I signed up for this. Blijkbaar ergens somehow, als je er in gelooft. En daarom lukt het mij. Om vol te houden en bij tijden zelfs te genieten van het proces - bizar genoeg. Maar hij heeft hier niet voor getekend. Hij mag kiezen. Elke dag opnieuw.

En nu gaan we zo heel langzaam, met kleine stapjes en veel praten, huilen, lachen en aan het idee wennen, uit elkaar.

En ik ben zo trots op hem. Dat hij zo'n moedige keuze maakt. Dat hij inziet dat dit hem opslokt. Dat hij ziet dat hij ondanks zijn liefde voor mij niet meer gelukkig is. Dat hij voor zichzelf kiest.

Want het is mijn absolute nachtmerrie om in een relatie te zitten waarin je elkaar tegenhoudt. Dat wens ik niemand toe, en hem al helemaal niet.

Er is wel verdriet, maar geen gevecht. Geen paniek, geen angst.
Er is wel gemis, maar geen hysterie.
Er is wel een einde, maar het is niet het einde.

Ik ben vooral zo dankbaar voor dit mooie verhaal. Voor 3 jaar giechels en knuffels. Voor al het vertrouwen en alle grapjes. Voor alle keren dat we in bed zo erg de slappe lach hadden dat we geen geluid meer konden maken. We verbraken onze regel van "geen grapjes na 23:00" altijd.

Misschien waren we niet bedoeld voor altijd. Maar de liefde, die blijft. Hij zal for ever and ever een glimlach op mijn gezicht toveren. Die mooie zachte eenden-man. De liefste die ik ken.