Mijn guilty pleasure is reality tv. Makkelijk vermaak. Ik vind het lekker om me even te verliezen in leven van anderen. Ik heb zelfs een paar seizoenen van Keeping up with the Kardashians gekeken.
Het zijn natuurlijk niet de grote huizen, flashy auto's en de Chanel bags waar ik van geniet. Maar van het grote gezin met nog grotere persoonlijkheden. Ik vind het bijzonder om te zien hoe die 5 zussen met elkaar omgaan. Hoe ze uithalen en lachend bijleggen. Hoe ze hun pijn verbloemen en kwetsbare momenten hebben. Hoe ze ruzie maken en liefhebben. Hoe ze mens zijn.
Bijna een soort psychologie 101.
Zo, heb ik het toch nog even verantwoord weten te maken.
De eerste seizoenen vond ik funny. Toen het allemaal nog wat simpeler was. Het ging toen vooral om de zussen en hoe ze elkaar lachend aan hun enkels de vloer over slepen. Hoe de grote zussen hun kleine zusjes leren over the birds and the bees. Cute. Zoveel plezier en mogelijkheden!
Later zie je vooral diepgewortelde pijn. Ze worden obsessief met spullen. Ze trouwen met verkeerde mensen voor het plaatje. Ze sleutelen continu aan zichzelf. Alles schreeuwt om perfectie. En daarom consumeren ze zoals je dat nog nooit iemand hebt zien doen.
Want ze worden keihard veroordeeld door alles en iedereen én ze veroordelen alles en iedereen keihard terug. Linksom of rechtsom; het is nooit goed. Zij niet, wij niet, hun niet, en die daarzo - die al helemaal niet!
En het is niet hun schuld.
Het zijn maar mensen.
Slachtoffers van een ziek systeem.
Een systeem dat ons uiteendrijft en rangschikt.
Een maatschappij die ons leert dat wij beter zijn dan zij.
De gevoelige, grappige vriend van één van de zussen, worstelt met verslaving en depressie. Op een gegeven moment heeft hij het zo moeilijk dat hij 's nachts leeft op alcohol en overdag slaapt op slaappillen. Niemand begrijpt het. Verwijtend roepen ze: je hebt drie mooie gezonde kinderen, je hebt een prachtig groot huis en 12 mooie auto’s! Jij-Zou-Gelukkig-Moeten-Zijn!
Waarop hij verontschuldigend zegt:
“I know I have everything, but it doesn’t féél good inside.”
Hartverscheurend.
Ik hoor ik het hem af en toe nog zeggen met een gebroken, bijna smekende stem.
Hij begrijpt het zelf óók niet.
Ze hebben alles, maar waarom vóelt het dan niet zo?
Omdat ze alles hebben volgens een leeg systeem. En vervolgens worden ze door dit kapotte systeem ook nog eens uitgekotst omdat ze niet gelukkig zijn met alles wat ze hebben.
Continu veroordeeld.
Je zou maar moeten leven met 140 miljoen volgers.
We veroordelen ze omdat ze hun lippen opspuiten en we verkneukelen ons als ze er een keer niet perfect uitzien.
We veroordelen ze omdat ze niks zouden kunnen behalve hun kleren uittrekken voor de camera, maar we lachen ze uit als ze een studie rechten oppakken.
We veroordelen ze omdat ze te weinig aan liefdadigheid doen en we vinden dat het image-matig is als ze wel geld doneren.
Elke actie wordt gezien en beoordeeld.
Ze liggen continu onder vuur.
Ik ben afgehaakt omdat het me inmiddels buikpijn geeft.
De pijn is zo opgestapeld.
Ze ontploffen continu. Vallen tegen elkaar uit.
Maar ze zijn gewoon bang.
Lopen rond met lijven vol trauma's.
Het zijn ook maar mensen. Met omstandigheden en een leercurve. Met pijn zoals jij en ik. Het enige verschil is dat alles is uitvergroot. En dat zij hun onzekerheden en pijn kunnen verbloemen met materiële spullen. En aan de hoeveelheid spullen die ze hebben, kan je zien hoe groot die berg pijn eronder wel niet moet zijn.
Reactie plaatsen
Reacties