Loslaten

Loslaten. Ik heb altijd grote moeite gehad met dit buitenaardse concept. Ik lees en hoor overal “je moet het gewoon loslaten”.
Dé oplossing voor alles! Maar niemand vertelt ooit hoe-de-fuck-je-dat-dan-doet. Manual please?

Ik begrijp het nu.
Je kunt niet actief loslaten.
Je kan wel voelen.
Je kan emoties toelaten, bekijken, benoemen, voelen en dan...
laten ze jou los.

You got to feel it, to heal it.

Hoi verdriet, kom maar even bij me zitten.
Hoi frustratie, daar ben je weer.

Wat wil je me leren?

Ik was dat verleerd. Durven voelen. Zoals de meesten van ons denk ik. We leren namelijk dat emoties niet mogen. Dat ze zwak en irritant zijn. We denken ze weg. Verleggen onze aandacht. Als je even in mineur zit "moet je je gewoon lekker op je werk storten en leuke dingen doen!”

Zo worden we geprogrammeerd om niet-te-voelen. Om weg te kijken. Als er een emotie bovenkomt waar we van schrikken, geven we er het liefst een harde mep op. Whack-a-mole. Zo snel mogelijk terug het lijf in.

Maar we zijn geen robots.
Voelen is wat ons mens maakt.
Door niet-te-voelen worstelen we onszelf met een zintuig minder door het leven. Door niet-te-voelen missen we belangrijke lessen en informatie. Door niet-te-voelen lopen we rond met zware lijven. Vol onverwerkte emoties uit onverwerkte verledens.

De tijd heelt, zeggen ze. Maar is dat wel zo? 
Emoties worden minder aanwezig, zeker. Vervagen. Trekken zich terug naar de achtergrond. Maar echt helen? Is daar niet wat meer voor nodig dan gewoon doorgaan met je leven en je agenda volproppen met Leuke Dingen? 

TTYN
Om los te laten, moet je dus het tegenovergestelde doen: toelaten. Oude patronen, angsten, onzekerheden, triggers, overlevingsmechanismen - dat soort diepgewortelde dingen. Ze komen boven om gevoeld te worden. Ze worden getriggerd zodat we kunnen helen.

Dat kan even pijn doen. Maar net als een splinter uit je vinger trekken: op termijn helpt het je. Echt. Poor that shit out. Je wordt er lichter van. Het maakt ruimte voor alle mooie nieuwe ervaringen die gaan komen.

Pain serves a purpose.
We falen niet als we pijn toelaten.
We falen als we pijn uit de weg gaan.

En zoals alles, werkt dit zo op micro én macro niveau.

De miljoenen burn-outs, depressies, angsten: het is niet wat het lijkt. Het is niet omdat wij millennials tere sneeuwvlokjes zijn.
Nee sir, integendeel. Jij en ik; wij zijn zo krachtig.

We zijn een lange geschiedenis van wegkijken en wegstoppen aan het helen. Er is zoveel pijn opgestapeld en doorgegeven, dat we gewoonweg niet meer kunnen. Al die trauma's passen niet meer in onze lijven. We stromen over.

Oorlogen, oppressie, misbruik, agressie, manipulatie, milieuvervuiling en ander mensen-, dieren- en wereldleed.

Wij willen het anders.
Wij gaan die shit loslaten.
Door te voelen. Transformeren.
Good-bye old world. TTYN.