Op een volle-maan-avond kan ik niet slapen en moet ik zomaar ineens instagram hebben. Ik maak een account, scroll wat en kom terecht op de pagina van natuurarts Nicolien Nijland. Zij maakt me bewust van het ritme en de energie van de maan.
Onze levens staan zo in het teken van actie.
Doorhollen tot je neervalt zeg maar.
Maar de maan suggereert een heel ander tempo.
Naar de volle maan toe is er inderdaad die krachtige energie.
Tijd voor actie. Uitvoeren. Buitenspelen. Jezelf laten zien en bijdragen aan de wereld. Tof. Dat kunnen wij wel!
Maar na de piek in deze energie tijdens de volle maan, mag je dat loslaten. In de twee weken waarin de maan weer afneemt, gaat het juist om bezinning. Tot jezelf komen. Reflecteren. Wat ging goed en wat wil ik anders? Bijschaven en nieuwe plannen maken.
Plannen die je in de periode waarin de maan weer wassend is, weer mag gaan uitvoeren.
Vet toch? Dat je balans in je leven kan creëren door gewoon omhoog te kijken? Dat je kan flowen met periodes die daarvoor door de natuur ontworpen zijn?
"Even geen afspraken en feestjes hoor, want de maan neemt af."
Of "jaaaa laten we gaaaan, het is bijna volle maaaaan!"
Hoe kan het dat wij hier niks over leren? Waarom zijn wij zo afgestompt van het feit dat wij natuur zijn? Dat we er zelfs een beetje bang voor zijn? Cuckoo, onzin. Al dat natuurgebeuren is maar zweverig. Emotie, rust, ha! Dat heb ík niet nodig!
Wist je dat vrouwenlijven van nature afgestemd zijn op de maan? Onze cyclussen duren 28 dagen. Ovuleren en menstrueren doen we tijdens de volle en nieuwe maan. Ik vind dat mindblowing, maar waarom? Het zou toch eigenlijk de normaalste zaak van de wereld moeten zijn?
Ik stond voorover gebogen op mijn yoga-mat toen deze vragen door mijn hoofd spookten. Waarom stoppen we dit deel van onszelf weg?
En opeens vielen me beelden binnen. Van vrouwen die op de brandstapel gegooid werden. Omdat ze met de natuur leefden. Vroedvrouwen, natuurgenezers, astrologen, alchemisten. Heksen! Vonden de heersende mannen die er niks van snapten. In de fik ermee!
Beelden van aboriginals wier kinderen naar heropvoedingskampen werden gestuurd. Om de natuur eruit te slaan en ze te conformeren naar een man-made maatschappij.
Geen wonder dat we bang zijn voor het mystieke in onszelf.
We zijn ervoor gestraft, gemarteld, vermoord.
Beter moffelen we het weg zodat niemand ons kan pakken!
Zou die angst nog ergens zitten? Geërfd van onze voorouders misschien? Want als je hun elegante handen en scherpe tong kan erven, waarom dan niet hun angsten? Hun trauma’s en onverwerkte emoties?
Toen ik in Australië door de Victoria woestijn reisde, dacht ik continu: hóe konden Aboriginals overleven in deze enorme, droge landschappen? Zonder high tech hulpmiddelen. Hoe dan?? Dat kan toch alleen maar met een zesde zintuig ofzo? En als zij die hebben, hebben wij die dan ook?
Djeeeez. Het kwartje viel.
Ik heb zo'n zin om deze kant van het leven te ontdekken. Om angst los te laten en te flowen met wat ik krijg aangereikt. Welke kant ik word “opgenudged” door gewoon wat beter te luisteren en te kijken. Om mijn mannelijke energie die van nature wil gááááán te temperen en mijn vrouwelijke kant een podium te geven. Die kant van mijzelf die van nature met de maan meebeweegt.
Na deze yoga-inspired-openbaring, ga ik even liggen. Bijkomen en wat insta stories kijken. Het liedje Follow the Sun van Xavier Rudd kom voorbij. Oja mooi is die, denk ik. Ik zoek hem op op Spotify en mijn ogen vliegen naar het nummer Spirit Bird (want: dol op vogels en I guess op zoek naar Spirit).
Waaatttt!! Het is een lied over de geschiedenis en pijn van de aboriginals. Mijn hele lijf gehuld in kippenvel. Truthbumps!
Alsof the universe zo ging van: klopt.
Reactie plaatsen
Reacties