Dierbaar

Ik ben altijd gek geweest op dieren. Maar nu ik er altijd eentje bij me heb, nog veel meer dan ik ooit voor mogelijk kon houden. Ik leer haar steeds beter kennen. Die kleine vriendin met haar grote poezen-persoonlijkheid. 

Hoe ze met me communiceert. Hoe ze eruit ziet als ze blij, nieuwsgierig, ontevreden of verontwaardigd is. Hoe ze me duidelijk maakt wat ze wil. Hoe ze soms haar geduld met me verliest. “Snap me dan!”

Want soms geef ik haar niet wat ze wil. Dan aai ik haar terwijl ze wil spelen. Ze hapt dan ondeugend naar mijn handen. "Toe nou, dat spelletje met die veertjes! Je weet best wat ik bedoel!"

En halfslachtig die veertjes heen en weer schuiven, met mijn hoofd ergens anders, is niet voldoende. No way. Dan doet ze niet mee. Als ik met haar speel, dan moet dat met aandacht. Met haar, hier, in dit moment. 

En ze heeft helemaal gelijk.
Spelen doe je niet op de automatische piloot.

Ze beloont me door zich uit te sloven. Vliegend door de lucht, kruipend over én onder het vloerkleed. Ze rolt over de grond, valt aan en geeft zich over, trekt gekke bekken. Ze maakt me zo aan het lachen. Die kleine clown.

Ze speelt graag verstoppertje. Ik weet niet hoe, maar ze kent de regels. Aan de manier waarop ze bij me wegrent, zie ik dat het zo ver is. Vrolijk en uitdagend. Om de beurt verstoppen en zoeken. En als we elkaar vinden, achter de deur of onder de tafel, dan springt ze zo schattig en guitig rond. Staart in de lucht  “Gotcha!”

En als we dan genoeg gespeeld hebben, dan komt ze tevreden bij me liggen. “Dat was leuk he?” Haar mond valt open van ontspanning als ik haar kopje kriebel.

Soms gaat ze op de balkonrand zitten. Dat vind ik eng en dat mag niet. Ze doet het daarom stiekem, als ik niet in de buurt ben. Cheeky little bastard. Als ik het balkon op loop, schuift ze snel naar achteren. “Ik zat daar niet hoor!“ 

En soms is ze in een brutale bui en blijft ze zitten. Als ik van een afstandje "nee" roep, slaat ze geërgerd met haar staart en miauwt ze, om vervolgens schoorvoetend maar gehoorzaam een nieuw plekje te zoeken. "Maar waarom mag ik daar dan niet? Ik val heus niet hoor.”

Als we een tijdje onze eigen weg in huis zijn gegaan en elkaar weer tegenkomen, geeft ze een lief, klein kickje. "Hé daar was je weer!" Ze draait zich op haar ruggetje. Kirrend. Pootjes in de lucht, buikje omhoog. “Kijk hoe fluffy! Aai me dan!” 

Vorig jaar had ik een filmpje gezien van een meisje dat haar kat trucjes leerde. Ik gaf het een poging met Pip. Ze keek het even aan. “Wat probeert dit mens?” Ze besloot algauw dat ze hier niet van gediend was. Ze liep bij me weg. “Dan maar geen snoepje. Ik ben geen circusact.”

En ik ben daar stiekem trots op. Dat ze zich niet laat paaien. Voor sommige dieren is het blijkbaar echt een belediging: ze trucjes laten doen. Veel dieren hebben er plezier in - maar Pip, die is te eigenwijs.

En volgens mij is dat iets wat ik van haar mag leren.
Gewoon weglopen als iets niet voor mij is.

En als ik haar oppak terwijl ze niet in the mood is voor knuffels, dan gedoogd ze het. Heel eventjes. Ik zie aan haar uitdrukking dat ze not-amused is. “Eh hallo, waarom hang ik hier ineens in de lucht en waarom bepaal jij dat zomaar?”

Maar oké, ze staat het even toe.
Omdat ik het ben.

Mijn oma, de grootste dierenvriend op aarde, zei altijd: “dieren zijn net mensen, het enige wat ze ontbreekt is taal.” Dat vond ik lief en waar. En nu leert Pip me dat dieren toch ook echt taal hebben. Dat je alleen heel goed moet observeren en luisteren. Jezelf open moet zetten.

Ik hou zoveel van dit gekke katje. Steeds meer. Mijn hart maakt er sprongetjes van. Ik dacht altijd dat dieren vooral leuk waren omdat ze zo mooi en zacht en schattig waren. Maar wat doen we ze daarmee tekort. Ze zijn zoveel meer dan dat. Ze zijn uniek en ze hebben allemaal hun eigen karakter. Little spirits zijn het. Of in Pip's geval, hele grote.

En ik denk dat ze je dat pas laten zien, als je ze met geduld, liefde en respect behandelt. Als je een band met ze hebt opgebouwd. Dat daar tijd voor nodig is en de wil om ze echt te leren kennen. Om ze niet te zien als “pet”, maar als vriend.

Gelijkwaardig. 

Net als bij mensen dus eigenlijk.