I.M.

Dat zijn mijn initialen. Grappig eigenlijk. In het Engels klinkt het als: I am. 

Ik speel al een tijdje met het idee om de naam van mijn blog te veranderen. Hoewel Burnie’s Blog wel lekker bekt, klopt het niet. Want ik ben niet mijn burnout. Ik ben niet mijn energiegebrek, niet mijn herstel en niet mijn lijf dat in de war is. Ik ben zelfs zo niet deze dingen, dat het steeds benoemen ervan me omlaag haalt. Ik ben wel even beperkt in mijn doen en laten, maar niet in mijn zijn.

En dus broed ik op een nieuwe naam.

Vorige week verscheen I am steeds op mijn radar.
Ik ga je vertellen hoe.
Met een paar omwentelingen.
Ik had wat moeite om to the point te blijven, dus deed ik dat lekker niet.

Empaths / HSP
Ongeveer 15% van de wereldbevolking is invoelend. Of een Hoog Sensitief Persoon (HSP) of een “empath”. Ik weet niet of dit de juiste termen zijn en ik gebruik ze allemaal door elkaar. Maar uiteindelijk bedoel ik gewoon mensen die dingen voelen die de meeste mensen niet waarnemen. 

Nu hebben de meeste non-empaths natuurlijk ook empathie. Het verschil is dat het bij de meeste mensen een fijne eigenschap is, maar bij HSP’ers is het verstrengeld met wie ze zijn. Het staat letterlijk in hun DNA (op het httplr-allel) .

Dat betekent dat dingen binnenkomen. Leuke dingen en vervelende dingen. Door het zien van een waggelend eendje kan ik me een hele dag high-on-life voelen, maar ik ben ook snel geraakt, verdrietig of bang. Ik schrik snel en ik lach snel. Bij een klein beetje prikkel, pompt mijn lijf al allerlei stofjes rond. En als jij bang, verdrietig of blij bent, dan voel ik dat in mijn buik. 

#nofilter

Onderzoek naar de dierenwereld wijst uit dat dat helemaal zo bedoeld is. Kuddes hebben én brutale apen nodig die zonder mededogen een nieuw territorium kunnen veroveren én hooggevoelige hertjes die de kudde kunnen beschermen door met hun ultrasonic sensoren dreiging op te pikken.

In de dierenwereld is dat gewoon zo. Maar wij mensen maken het ingewikkeld. Door er iets van te vinden. Je mag niet zus zijn en moet meer zo zijn. 

Mijn hele leven heb ik -heel begrijpelijk en goedbedoeld- adviezen gekregen als: zet het gewoon van je af, laat het los, geef het geen aandacht. Maar hoe doe je dat als het gevoel zich al in je lijf genesteld heeft? Vroeger voelde ik me daardoor aardig mislukt. Verkeerd geprogrammeerd. Nu leer ik dat deze adviezen ingaan tegen alles wat ik ben. Ik moet juist het tegenovergestelde doen: aandacht geven aan het gevoel. Mijn hoofd stil maken, er helemaal niks van vinden en gewoon even voelen.

Want als HSP'er is precies dat jouw rol. Je bent een wandelende antenne. Je bent geprogrammeerd om signalen op te pikken en door te geven. Om te verbinden. Om inzichten te vergaren en die te delen. Om compassie te hebben. Om te voelen.

En dat is meteen ook de reden dat zoveel HSP'ers te kampen hebben met ziekte en depressie: we leren onze rol te onderdrukken. We onderdrukken letterlijk ons DNA! We leren ons gevoel te ondermijnen en onszelf aanstellers te vinden. Dat we niet goed zijn zoals we zijn. 

Bovendien groeien op met een opvoeding die ons leert: delen is goed, je moet zorgen voor een ander, niet egoïstisch zijn, niet op jezelf focussen, zet een ander voorop, etc. En hoewel dat een prachtige boodschap is voor 85% van de mensen, die er af en toe aan herinnerd moeten worden om compassie te hebben, is dit is voor empaths als olie op het vuur. Wij moeten juist het tegenovergestelde leren: jij moet jezelf voeden, jij mag wensen hebben en ze uitspreken. Jij mag ruimte innemen. Je hoeft niet alles op te lossen en je hoeft niemand te overtuigen. Het is oké om grenzen te hebben en nee te zeggen.

Omdat empaths van alles oppikken, vergeten we vaak te voelen wat we zélf voelen. Verwarrend! 

Ik keek een interview met Anita Moorjani waarin ze met de oplossing komt. Het is zo simpel, maar voor empaths life-changing: alles wat je hoeft te doen, is focussen op wie je bent. Je hoeft niemand te veranderen, je hoeft niemand te redden, niks te forceren. Focus op wat je leuk vindt en waar je behoefte aan hebt, dan gebeurt het bijna als vanzelf. Want als jij jezelf bent, dan creëer je een energie die inspireert. Die motiveert. Die misschien zelfs wel de verandering brengt waar je zo naar verlangt. En dan niet vanuit angst of een gevoel van "moeten" terwijl het je leegzuigt. Maar vanuit een gevoel van plezier en passie, die doet groeien en alles om je heen doet bloeien.

Dat zou dus betekenen dat we niet alleen kwetsbare hertjes zijn, maar juist ook fierce-motherfukkin-creators! I like it!

Anita herhaalde een paar keer haar mantra: 
I am that I am that I am that I am.
Ik schreef het op een blaadje. 
I am. 

De enige notitie die ik maakte.

Podcast inspiratie 
Ik luister een podcast en een ondernemer vertelde over de naam van haar bedrijf. Dat ze daarvoor geïnspireerd werd door een lied. Goeie tip voor mijn blog - dacht ik. Ik schrijf op: Spirit van Beyoncé luisteren. De soundtrack van The Lion King, weet je wel. Krijg ik altijd kippenvel van.

Ik youtube het nummer en staar gebiologeerd naar de clip. Al die kleuren, natuurbeelden, texturen, al die Afrikaanse dansers en die tekst. Zo mooi! Maar een nieuwe naam voor mijn blog hoor ik nog niet. Tot de laatste woorden van het nummer:

… be one with the great I AM.

Hey!

Astrology talk
Ik verdiep me in astrologie. Om te leren hoe je aan de hand van de stand van de planeten patronen en lessen kunt ontdekken. Hoe werkt jouw brein en hoe heb jij lief? Wat zijn jouw valkuilen, je talenten, je lessen, je missie? 

Het is magische psychologie. Ik weet ook niet hoe het kan, maar ik zie keer op keer dat het klopt. Voor de logical left-brainers die nu afhaken: Oxford University - you know, research walhalla met de beste wetenschappers en studenten en zo- die heeft een Faculty of Astrological Studies! In Oxford is astrologie wetenschap. LOVE!

Zonder al te technisch te worden: ik heb een spanningsveld tussen Saturnus (restricties, discipline), mijn Maan (gevoel, intuïtie) en Mercurius (denken, intellect). 

Busted! Daar staat zomaar een spannigsveld die laat zien waar ik intern zo mee worstel. 

Saturnus brengt namelijk frictie met zich mee in alles wat hij aanraakt. Restricties. Niet om gemeen te doen, maar om je iets te leren. Ik zie Saturnus als Mr Miyagi uit The Karate Kid. Hij laat je heel hard werken aan iets, zodat je er een meester in wordt. Het is je grootste worsteling, die in de loop van je leven je grootste talent zal worden. Wax on, wax off.

Vet he?

Nu raakt Saturnus mijn intuïtie/gevoel én mijn intellect/denken. YAIKS! Kort door de bocht, zorgt het continue tegenhouden (restrictie) van mijn emoties voor spanning in mijn hoofd (en daarmee in mijn hele lijf).

Hoe ziet dat eruit? 

Ik probeer mijn emoties te verwerken met mijn hoofd. Ik overpeins waarom ik dingen wel of niet mag voelen. Wat “correct’ is. Als gevoelens mezelf en anderen “toch alleen maar tot last” zijn (altijd) dan zet ik mijn coping mechanismen in: rationaliseren, beargumenteren, wegstoppen, forceren, betwijfelen en afwijzen. Waardoor mijn hoofd in overdrive staat en mijn lijf onder spanning.

Misschien komt dit je enigszins bekend voor, want we leven natuurlijk ook in een samenleving die deze tendens heeft. Die ratio boven gevoel plaatst en ons leert niet emotioneel te zijn. Deze spanningsdriehoek van mij wordt dus versterkt door de algemene boodschap dat nuchtere ratio goed is en gevoelens onnodig gezeik (let op: niet waar).

Maar nu heb ik vorige week een trucje geleerd die deze spanning kan verlichten. Ik moest het punt tegenover de top van deze driehoek opzoeken en dan bekijken in welk huis (thema) ie staat. 

En dat is bij mij in...tatadadaaaamm….huis 1. Het huis van: I AM!
Het huis van je lijf, je identiteit, je zelf-expressie, de ruimte die je inneemt. Het huis van: Hi folks, I'm heeeeere! 

I AM. Door me te focussen op wie ík ben, op mijn lijf, wat ík wil zeggen en creëren, kan ik de druk van de ketel halen. 

No shit!! Dat lijkt wel aardig te kloppen met alles wat ik het afgelopen jaar geleerd heb hè? Was ik niet een blog begonnen om mezelf uit te drukken? Waarin ik ook nog schrijf over die thema's?

Mind. BLOWN!

Cadeautje
Gisteren kwam Q langs. Lieve, lieve Q. Hij had een boek voor me meegenomen, zoals ie dat wel vaker doet. Hij kiest altijd leuke, hippe boeken uit, zoals de biografie van Lily Allen en Mad Girl. Dit keer een verrassende keuze. Een boek van Connie Palmen. Hij had haar bij DWDD gezien en was ontroerd door haar verhaal. Een paar dagen later zag hij het boek liggen in een tweedehands boekenwinkel. Hij nam hem voor me mee.

De titel?
I.M.

Mijn intialen! 
I AM!

En toen kon ik er niet meer onderuit.
Toen viel mijn mond open en schreef ik dit stukje. 

De nieuwe naam van mijn blog wordt: 
I.M. Here