EN

Ik heb via een online conferentie wat lezingen gevolgd. Van hele wijze mensen. Healing with the Masters heette het. En die Masters hè, die beamen de waarheden die me de laatste tijd worden ingefluisterd door mijn eigen lijf. 

Onderaan een klein stukje uit de lezing van Colette Baron-Reid. Vanaf minuut 2 legt ze precies uit wat ik met mijn stukjes probeer over te brengen. Je hoeft niet te kiezen. Het mag allebei. Gevoel en ratio. Angst en vertrouwen. Wetenschap en magie. In een gelukkig leven is plek voor polariteit en balans.

En dat zeg ik niet vanuit mijn ego, maar om je te vertellen: jij weet het ook. Wat jouw waarheid is. Wat je nodig hebt. Het zit van binnen. Het is alleen zo lastig om bij die diepste waarheid te komen als je elke dag zo aan het rennen bent. En als je zo getraind bent om alleen de éne kant van het leven te zien. De feiten, het nieuws, de politiek, de kritiek, het moeten, het denken.

Juist die dingen die je de hele tijd in fight or flight modus brengen. Je zet jezelf onbewust elke dag schrap voor het gevecht. Niet voor de mooie, fijne dingen, want daar durven we eigenlijk niet op te hopen. 

En ik snap ook wel dat het niet altijd allemaal love and light and kumbaja kan zijn. Soms moet je even doorpakken en je gevoelens en wensen aan de kant zetten.

Maar wat als we nou niet hoeven te kiezen?
Wat als we nou eerst even “EN” doen? 

Ziek zijn frustreert me mateloos EN ik vind het gaaf dat ik de ultimate self-care queen aan het worden ben.
Mijn innerlijke criticus is luid EN ik hou van mezelf. 
Ik geloof in wetenschap EN ik geloof dat er meer is dan wij kunnen onderzoeken.

Gedachten-oorlog
Ik heb van die dagen dat ik worstel: wat mag ik nou wel en niet denken en voelen? Ik moet optimistisch blijven, maar ik moet toch ook dingen toelaten? Ik moet vanuit mijn hart leven, maar betekent dat dan dat ik mijn hoofd niet meer mag vertrouwen? Zie ik de dingen helder of gaat mijn hoofd met een verhaal aan de haal? Wie of welk gedeelte van mij moet ik voorrang geven? Wie-de-fuck-heeft-er-nou-gelijk?!

Een gedachten-oorlog. Heb jij die ook wel eens?

Ik begin ze steeds beter te begrijpen, deze momenten. Ik zet mezelf namelijk klem. Alles wat is, mag niet. Er is er altijd wel een gedachte die een andere tegenspreekt.

Maar....nu heb ik dus de “en-methode" bedacht. Die doet het tegenovergestelde. Die erkent beide kanten. Alles wat is, is er dan gewoon. Vol tegenstellingen, maar who cares! Kom maar door.

Ik heb een conflict in mijn hoofd EN eigenlijk weet ik dat het allemaal niet uitmaakt.
Ik ben bang dat mijn energie nooit meer terugkomt EN ik weet dat ik gezonder dan ooit ga worden.
Ik wil mijn stem laten horen EN ik ben bang dat mijn stukjes stom zijn.
Soms voel ik angst EN ik ben dapper.
Soms voel ik verdriet EN ik ben dankbaar.

Niet het één of het ander.
Niet één waarheid en de rest is een leugen.
Niet jij hebt gelijk en daarmee ik niet. 

En! 

Er bestaan sowieso zo ontiegelijk veel levels dat je altijd wel gelijk hebt op één van die niveaus.

Hoeraaaaa, we hebben altijd allemaal gelijk! 

Toch een keuze
En als ik dan al mijn gedachten en emoties erkend heb als waarheid, dan blijkt de keuze ineens heel makkelijk te zijn. Dan is dat helemaal geen worsteling meer. Als ik alles eerlijk heb gevoeld en gedacht, kies ik uiteindelijk altijd weer voor vertrouwen. Voor 'het komt goed'.

Yep, ik erken dat er misère is. Ik zie het en ik voel het. Ik ben er boos over en het maakt me onzeker. Maar ik merk dat als ik dit echt even voel, dat ik dan zo snel ook weer rust voel.

Het is namelijk niet zozeer de situatie die me in de war brengt, maar juist het tegenspreken van de emoties die de situatie bij mij oproept.
De interne “ach stel je niet zo aan” of die “whatever, het gaat prima!”. Het wegdrukken. Omdat ik geen zin heb in die emoties want ik ben toch zo easy-going en chill.

Maar wist je dat een emotie gemiddeld maar 90 seconde duurt, als je hem toelaat? 90 seconden!

Dus als ik nu boos of verdrietig ben, probeer ik echt even te voelen hoe dat voelt. Ik erken dat ik eigenlijk echt niet boos wil zijn EN dat ik het toch echt wel ben EN dat dat mag. Ik laat het gevoel komen. Dat explosieve gevoel in je buik. En dat je armspieren zich klaarmaken om iets dwars door het raam te smijten. HA! Lekker zou dat zijn! En het maakt dus niet uit of de emotie rechtvaardig of ontzettend kinderachtig is hè. Het is er gewoon. Hallo!

En als je dan die 90 seconde hebt uitgezeten en je hoofd er niet al te veel bij betrekt, dan wordt het gevoel opeens minder en dan... POEF….rust. Dan pas heb je echt de keuze: blijf je erin hangen of ga je verder?

Hoe vaker ik dit oefen, hoe sneller en makkelijker ik eruit snap en weer terug kom naar vertrouwen. Naar lachen om mezelf en de situatie. All clear! En weer verder met mijn dag. 

Want als je alles wat er is erkend hebt (EN!), pas dan kan je eerlijk kiezen. En dan kies je toch gewoon voor wat lekker warm en ongelimiteerd voelt? Dat waar je blij van wordt en waar je van gaat stralen. Voor datgene dat jouw plezier geeft en je een fijn mens maakt. 

Want uiteindelijk heb je alleen dan écht gelijk.