B O O S

WAARSCHUWING: dit wordt een mega ONGENUANCEERD stukje.
Want blijkbaar ben ik diep van binnen ontzettend boos.
En daar ga ik nu over schrijven.

Ik ben boos dat mijn huisarts altijd zo snel mogelijk van mij af wil. Dat ze probeert het gesprek af te ronden terwijl ik nog middenin een zin zit. Dat ze niet haar best doet om mij te helpen helen, zoals ze beloofd heeft toen ze haar artseneed aflegde. Ik ben boos dat ze me sceptisch aankijkt als ik zelf op zoek ga naar oplossingen.

Nee mevrouw, ik ben niet gek. Ik ben een redelijk pientere vrouw met onvoorstelbaar veel levenslust en ik ben op zoek naar beterschap. Waarom doet u, júist diegene die mijn herstel hoort te begeleiden, mij af met een gehaast telefoontje waarin de boodschap vooral ‘nee’ is? Wilt u soms liever dat ik de rest van mijn leven in een hoekje wegkwijn?

Ze maakt me razend. Ik heb me inmiddels bij een andere praktijk aangemeld, maar ik ben natuurlijk vooral boos op het systeem.
Want dát is wat mijn huisarts zo sceptisch en gehaast maakt.
Dát is waarom ze mij niet kan helpen.

En nu ik toch bezig ben met mijn boosheid: ik ben ook heel erg boos dat mensen in boten moeten vluchten uit oorlogsgebieden. Omdat domme klootzakken de hele tijd met bommen gooien. En ik ben ZO BOOS dat er dan mensen zijn die roepen dat ze hier niet welkom zijn.

Ik ben boos dat onze leiders ons niet beter beschermen. Dat hun eikelige prioriteiten helemaal verkeerd liggen. Ik ben boos dat we tegen elkaar worden uitgespeeld. Dat we opgroeien met de gedachte dat er niet genoeg is. Dat het een “dog-eat-dog” wereld is. 
Jahaaa, maar-dus-alleen-omdat-wij-dat-zo-hebben-gecreë-heeerd!
Zo hoeft het niet te zijn!

En ik ben ook boos dat we dieren kweken alsof ze niets meer zijn dan hompen vlees. Ik ben boos dat er overal ziekmakende stoffen in zitten en dat we de natuur (en dus onszelf!) niet beter beschermen. Ik ben boos dat het zo makkelijk is om als consument verkeerde dingen te kopen. Dat je zonder het te weten elke dag plastic op je gezicht smeert. Omdat er op het potje staat dat het zo lekker hydrateert - 24 uur lang!

Ik ben boos dat we verleid worden om zoveel kleren te kopen en dat het niet écht tot ons doordringt hoe ze gemaakt zijn. Na het kijken van de Hunger Games dacht ik: fuck - wij ZIJN die capitol-idioten met hun extravagante kleding en eten in overvloed terwijl de rest van de wereld honger lijdt. En ik doe er dus gewoon aan mee!

Ik ben boos dat we wetten nodig hebben die onze kinderen beschermen tegen uitbuiting. Waarom is dit niet vanzelfsprekend? Hoe kan het dat er zoveel mensen zijn die voor macht en geld kiezen over de rug van anderen?

Ik ben boos dat vrouwen volle lippen moeten hebben en dat ze er daarom maar giftig vulmiddel instoppen. Ik ben boos dat ons geleerd is om onze lijven af te wijzen, in plaats van ermee samen te werken.

Ik ben boos dat mannen niet mogen huilen omdat dat zwak zou zijn. En dat ze hier tikkende tijdbommen van worden. Of emotioneel afgestorven koele kikkers, die we dan vervolgens heel veel macht geven. Tot CEO benoemen omdat ze "zo lekker besluitvaardig en zelfverzekerd zijn. Ja hoor, dump je giftige troep maar in de zee. Lekker efficiënt!"

Ik ben boos dat vrouwen en millennial's (laat staan vrouwelijke millennial's!) weggezet worden als overgevoelige dramaqueens, terwijl de wereld er zoveel beter van zou worden als we serieus genomen zouden worden. En ik ben zooo boos dat een vrouwenleven in zoveel landen minder waard is en dat homoseksualiteit zo vaak nog gezien wordt als verkeerd. 

Ik ben boos dat ik niet eerder snapte wat spiritualiteit was. De boodschap zit in iedere Disney-film! In Avatar, Pocahontas, the Lion King, Frozen, Maleficent, Belle en het Beest en zo. En in STAR WARS (Han solo! Yoda! The Force!). We zijn ermee opgegroeid! Waarom leven we er dan niet naar? We zijn toch opgegroeid met verhaallijnen waarin the good guys samenwerken met de natuur en hun eigen innerlijke pad volgen om een mooiere betere wereld te creëren? En verhaallijnen waarin the bad guys de wereld plat willen leggen om er multinationals op te bouwen? Waarom staan we dit dan toe?

"Ja", zeggen we dan "maar het leven is geen film. Wees niet zo naïef!" Maar misschien ben JIJ wel de mother-fucking-naïeveling omdat je er níet in kan geloven dat het ook anders kan. 

Ok you get it. Ik ben boos. Even heel erg!! Op de wereld.

Soms denk ik dat ik van een andere planeet kom. Daar waar alles zacht en warm en hartelijk is. Waar alles verbonden is en iedereen met elkaar samenwerkt. En dat ik daarom zoveel moeite heb met leven op Planet Earth en de pijn die daarbij lijkt te horen.

Deze ET wil gewoon even naar huis bellen.

De emotie BOOSheid
Ik heb ooit geleerd dat boosheid een secundaire emotie is: er zit altijd iets onder. Verdriet, een gekwetst ego, pijn, schaamte. Ik heb mijn boosheid dus ook altijd maar weg gestopt. Heb ik toch niks aan, dacht ik. Ik kan beter in oplossingen denken en de verschillende perspectieven zien. Dat is veel constructiever.

Ja, ik snap het, zeg ik dus altijd maar. Dat je het niet zo bedoelde. Dat je het niet expres deed. Dat je je best hebt gedaan. Het geeft niet. Ik zie namelijk heus wel wat er onder jouw kwetsende gedrag zit en ik wil je niet ook nog eens pijn doen met mijn boosheid. En dus slik ik het in en zeg ik dat het niet uitmaakt.

En daarmee maak ik jouw belangen, belangrijker dan die van mij.
Daarmee stop ik mijn emoties weg.

Maar nu ben ik daar dus helemaal klaar mee. Ik heb er geen zin meer in. Ik wil ook mijn shit ergens kwijt. Dus brace yo’self world. Een berg van 33 jaar opgestapelde en weggemoffelde woede, is coming out.

Want ik ben geen heilige. Geen therapeut. Geen robot. Ik heb emoties. Ik vind dingen soms vervelend en ik begin te begrijpen dat ik dat gewoon mag uiten. Móet uiten. Ik wil dingen niet meer inslikken en er dan weken over piekeren. Waarom doe ik mezelf dat aan? 

En ik vraag me af: zouden ze in de meer gepassioneerde landen gezonder zijn dan wij? Omdat zij hun emoties beter toelaten? Niet alles onder controle willen houden, maar zich regelmatig even goed laten gaan? Want ik leer dus nu dat het helemaal niet zoveel hoeft te betekenen, die boosheid. Ik dook ervoor weg omdat ik dacht dat boosheid het einde van de wereld was. Maar, het is gewoon een uitlaatklep! We kunnen daarna heus gewoon weer vrolijk verder. Misschien juist wel sterker en krachtiger - omdat de boosheid ons iets geleerd heeft.

Dus. Ik heb geen zin meer om het te dragen.
Niet voor jou en niet voor mij.
Dus wereld, here is your crap back.