Vormpjes

Ken je die doosjes met gaten waar kinderen het juiste vormpje doorheen moeten duwen? Psycholoog Nienke Thurlings, die ik op instagram volg, gebruikte dit als metafoor om uit te leggen waar het nou misgaat. Hier in Nederland. 

We zijn natuurlijk allemaal verschillende vormpjes. Maar onze cultuur probeert koppig iedereen door hetzelfde gat te duwen. En zo raken mensen van zichzelf verwijderd. Zo worden mensen onzeker, ziek en negatief.

Nienke vertelt dat er culturen zijn waar ze goed observeren hoe kinderen zich in hun eerste levensjaren gedragen. Dat is waar hun natuurlijke kracht ligt. Ook later als ze groot zijn. Opvoeden wordt dan eigenlijk: het cultiveren van juist die kwaliteiten die je kindje van nature heeft. En erop vertrouwen dat dit hem of haar een mooi leven zal brengen.

Mooi hè?

Ik ben sowieso een driehoekje. Als een vlieger. Ik waai met alle winden mee en pik van alles op. Vaak onbedoeld. Voor ik het doorheb, heeft mijn hoofd 101 verbanden gelegd.

Toen ik een jaar of 5 was kreeg ik van mijn Algerijnse familie het koosnaampje gat el gheloui: dromerig straatkatje. Dat ik hield van rondzwerven/-zweven was toen al duidelijk. Ik liep mijn nieuwsgierigheid achterna en droomde een eind weg.

Ik was ook vaak kwijt en liep continu met mijn hoofd in de wolken tegen lantaarnpalen op. Maar ik kwam altijd terug. Tevreden, opgeladen en vol inspiratie. En die bulten, die krompen wel weer.

Toen ik na mijn studie als projectleider bij een universiteit aan de slag ging, nam ik niet meer de tijd om te zweven. Dat werd tijdverspilling. Ik was altijd doelgericht onderweg. Gehaast en ongeduldig. Altijd met mijn hoofd bij alles wat nog moest. Lijstjes en vinkjes en afstrepen enzo. Niet zo afdwalen! Productief zijn. Kom op, bij de les blijven, chaoot! 

Zo praatte ik tegen mezelf.  

En daarmee wees ik een essentiële kant van mezelf af. Die kant die het zo heerlijk vindt om zich te verliezen in ideeën en gedachten en gesprekken en ervaringen. Mijmeren en fantaseren en observeren. Informatie opzuigen. Analyseren. Verliefd worden op kleuren en vogels en lieve mensen op straat. Gewoon mijn interesses volgen en nieuwe waarheden ontdekken. 

Toch moet ik ook daarin oppassen. Want hoewel zweven heerlijk is, is het belangrijk om regelmatig af te dalen. Voetjes op de vloer. Bijtanken. Focussen. Alles in balans.

Gelukkig zijn er rondjes en vierkantjes die me daaraan helpen herinneren.

Rondjes die zeggen: ja het is inderdaad superinteressant in de wereld enzo, maar zullen we dan nu gaan koken en dan lekker lang tafelen met een fijn muziekje op de achtergrond? En wil je nog een kopje muntthee?

En vierkantjes die zeggen: ja dat is een leuk idee, dat gaan we doen. Maar dan eerst alle ruis weghalen. Even alles ordenen en dan bij stap één beginnen. 

En omgekeerd, denk ik dat ik de rondjes juist een beetje in beweging kan krijgen. Ontdekken. Laten we op vakantie! En dan bedenken hoe we dat heerlijke vakantiegevoel voor altijd kunnen vasthouden.

En dat ik de blik van de vierkantjes een beetje kan verruimen. Want het leven is geen praktische, rechte lijn. Er zitten bochten en kronkels en glijbanen in. Wiiieeeee!

Handig toch? Dat we elkaar allemaal aanvullen. Beter maken. En in plaats van ons te irriteren aan de verschillen, zouden we daar toch dolblij mee moeten zijn? Samen de Toren van Babel bouwen! We zouden het kunnen hoor.