Toen ik 8 jaar geleden in Nepal was en rondliep in het oude Bhaktapur, viel me op dat de voordeuren zo klein waren. De deurposten waren zo laag. Logisch want in Azië zijn ze gemiddeld wat kleiner, denk je misschien. Maar ook de Nepalezen zelf moeten een beetje bukken als ze een huis betreden. Het heeft natuurlijk geen praktische reden. Nee nee. Veel leuker is het.
Je huis is namelijk heilig. Het wordt gezien als een godheid. En als je binnenkomt door dat kleine deurtje, buig je automatisch. Naar het heiligdom dat jij betreedt.
Dat stukje wereld dat jij helemaal mag vullen zoals jij dat wilt. Waar je compleet jezelf mag zijn, hoe je je ook voelt. Waar je de muren verft in jouw lievelingskleuren. Waar je in je blootje mag ronddansen. Waar je keihard en melodramatisch met Edith Piaf mee mag zingen dat je nergens spijt van hebt terwijl je van meubel naar meubel springt want the floor is lava. Waar je over de vloer mag rollen van het lachen en onder de dekens mag huilen van verdriet. Waar jouw favoriete boeken voor het grijpen liggen en waar je de Kardashians mag kijken. Ha! Niemand die het ziet, niemand die kan oordelen!
De plek waar jij de buitenwereld van je afspoelt en je binnenwereld binnenstapt. Waar je bij mag komen.
Voor ik ziek werd, was ik nooit meer thuis. Ik zie mezelf buiten adem van plek naar plek hollen. Ik moest overal zijn. Thuis was een plek geworden waar ik mijn spullen neer kwakte, een broodje kaas naar binnen propte en weer vertrok. Een plek waar ik zo naar verlangde maar het lukte me niet er te zijn. Er was ook zoveel te beleven! En als ik dan eindelijk een dagje thuis mocht zijn van mezelf, zat ik vermoeid en onrustig in mijn bende. Niet wetend waar ik moest beginnen. Uitrusten of opruimen? Nee? Netflix dan maar?
Terwijl ik zo hield van dit huis. Waarom was ik er niet vaker en waarom nam ik de tijd niet om het beter te verzorgen?
Toen ik echt goed ziek werd, droomde ik iedere nacht dat mijn huis uit elkaar viel. Er kwamen scheuren in de muren, steeds groter en groter tot ik wakker schrok van het plafond dat naar beneden kwam.
Ik googelde de betekenis: je huis is een metafoor voor je lijf.
Natúúúúrlijk is het een metafoor voor je lijf! In een tijd dat mijn lijf niet meer kon, droomde ik dat mijn huis uit elkaar viel. Mijn lijf, mijn huis; het was er niet langer veilig.
En om nog een laagje dieper te gaan en de planeten erbij te pakken: planeet Jupiter zit op dit moment in mijn vierde huis. Jupiter staat voor levensgeluk. Je vierde huis (=astrologie term, een beetje verwarrend in dit geval) staat voor huis en haard en voor het vinden van stabiliteit en innerlijke rust. Ik zit dus volgens mijn horoscoop in een periode waar ik geluk en succes ontleen aan knus binnen zitten.
Mijn huis als mijn favorite homie.
It blows my mind hoe erg dit klopt. Het is een tijd waarin ik vanuit mijn superveiligeheilige plek mezelf onder ogen kom. Mijn waarheden ontdek, geduld kweek, zekerheid verwerf. Waarin ik ontdek hoe ik goed voor mezelf zorg, wat mijn lijf nodig heeft. Hoe ik tegen mezelf praat en waar mijn bloed van gaat stromen.
Hoe vaak ben jij thuis en wat doe je daar eigenlijk? Hoe voel je je als je thuis bent? Hoe ga jij met je spullen om? Doe je thuis dingen die jou voeden? Kom je tot rust en hoor je jezelf?
Als ik weer up and about ben en mijn enthousiasme voor de wereld weer aankan, hoop ik dat ik onthoud hoe belangrijk thuis zijn is. De plek die een verlengde is van jou.
En dat is waarom het zo heilig is he. Je huis is zo heilig want het is jóu. En holy smokes, jij bent zóóóó holy!
Reactie plaatsen
Reacties