Schaamte

Wist je dat schaamte de moeilijkste emotie is om te voelen?
Het heeft de laagste frequentie die er is.
Het is bijna niet te verdragen.
Daarom schieten we liever in boosheid.
Of passen we ons aan.
We gaan het uit de weg. 
We overschreeuwen, verdringen of verdrinken het.

Zoals Lily Allen zingt: “We all know what the cocaine does, numbing the pain when the shame comes. Hey!”

Ik had een ervaring met schaamte in december.
En ik ga deze persoonlijke ervaring delen.
Want hoe verwerk je zoiets?
Dat heb ik nooit geleerd.
En misschien jij ook wel niet.
Ik hoop dat dit helpt.

Scenario schets
Ik had besloten dat ik een aantal vriendschappen wilde beëindigen. Ze voelden al een tijd niet goed meer. Er waren zeker geen nare intenties in het spel, maar er klopte iets niet meer. Ik voelde me niet meer op mijn gemak bij hen - en zij niet meer bij mij. We liepen allemaal op onze tenen.

En dus begon ik aan een liefdevolle break-up.
Maar ergens onderweg werd ik ontzettend boos.
Ging mijn ego aan.

Ik begon te schrijven, want zo verwerk ik. Mijn hoofd begon te begrijpen waarom het niet meer goed voelde. Ik zag een patroon. Ik schrok van de voorbeelden die boven kwamen. Ik werd boos. En toen... klikte ik op “verzenden”.

Ai.

Even voelde dat goed.
Zo. Heb ik even mooi mijn waarheid uitgesproken!
Zij hebben mij pijn gedaan en ze mogen best weten hoe!

Maar algauw realiseerde ik me dat mijn inzichten en emoties helemaal niet bedoeld waren voor hen. Ze waren bedoeld voor mij.
Om mij te leren waar míjn grenzen liggen.
Om mij te leren wat ík zoek in vriendschappen. 
Ik dacht dat ik mijn keuzes moest uitleggen, maar het resultaat was natuurlijk vooral verwijtend.
Op deze manier werd het een ego-spel.
Schuld tegen schuld. Pijn tegen pijn. 

When the shame comes
Toen ik me dit realiseerde, schaamde ik me zo erg dat ik de mail verstuurd had. Ik heb ze een sorry-mailtje gestuurd, maar ik bleef heen en weer gaan tussen schaamte, schuld en boosheid. Mijn lijf had er last van.

Na zo'n twee weken besloot ik op een ochtend:
zo wil ik me niet meer voelen.
Vandaag ga ik alles en iedereen vergeven.

Er is geen schuld.
Zij zaten niet verkeerd.
Ik zat niet verkeerd.
We passen gewoon niet meer.
We hebben verschillende voorkeuren, wensen, grenzen.
En dat geeft toch helemaal niet - eigenlijk?

Hurt people hurt people.
Ik vergeef het hen dat ze mij onbedoeld en onbewust pijn hebben gedaan. Ik vergeef het mezelf dat ik vanuit die pijn gehandeld heb.

Het spijt me.
Ik vergeef je.
Het geeft niet.
Dankjewel.

En diezelfde avond voelde ik een wolk van rust over me heen komen.
Mijn lijf ging van verkrampt en gesloten, naar ontspannen en open.
Ik kwam erachter hoe magisch deze woorden zijn.
Zelfs als je ze tegen jezelf zegt.
Of in jezelf tegen anderen.

Sorrrrry
We hebben moeite met de woorden: sorry / ik vergeef je.
We hebben geleerd dat dit zwakte tonen is. Toegeven. Buigen.
Jammer, want zo zetten we onszelf klem in oude schuld-verhalen. Zo houden we onszelf gevangen in nare emoties.

Accepteren dat we allemaal fouten maken en dit elkaar en onszelf vergeven, is hoe we leren. Hoe we groeien. Hoe we onszelf vrij maken. Van schaamte en schuld. Van lage, beklemmende frequenties. Ik heb het nu fysiek gevoeld. Het werkt.

Sorry.
Ik vergeef jou. En mezelf.
Ik begrijp jou. En mezelf.
Poef abracadabra: vrij!

Hoofd
Mooie les. Echt heel mooie, grote les.

Maar. Ik merkte dat mijn hoofd steeds terug ging naar de gebeurtenis. Daar ergerde ik me kapot aan.

Hallóóóó hoofd, ik vergéééf het ons ááálluuumáááál, weet je nog?! Ik hoef niet steeds terug te gaan naar hoe ik dit had kunnen voorkomen, en wie wat anders had kunnen doen etc etc. Dat heeft toch helemaal geen zin, brainy?

We kunnen nu toch loslaten?
Ik heb mijn les toch geleerd?

Ik vond een video die precies uitlegde waarom.

Neurologische VIP clusters
Christina Lopez legt in onderstaande video uit hoe je schaamte en schuld kan verwerken. De eerste 6 stappen had ik min of meer van nature doorlopen. Tof! Alleen, stap 7. Die gedachten-loop... Daar ik bleef ik geërgerd haken.

Dit is het mechanisme wat erachter zit:

Als je veel over een situatie hebt nagedacht, dan hebben je hersenen allerlei neurologische verbindingen rondom deze situatie aangemaakt. Alle mogelijke oplossingen, uitwegen, perspectieven, handelingen etc, die vormen nu samen een giga VIP cluster in je hoofd. Je onderbewuste zal steeds terug gaan naar deze VIP cluster. Want jij had toch aangegeven dat dit belangrijk was? Je hebt hem zelf gebouwd omdat je hem nodig had! 

Dit doet je hoofd dus niet om vervelend te doen. Het is het principe achter “oefening baart kunst”. Als je een handeling vaak doet, kan ons brein het op een gegeven moment vanzelf - onbewust. Handig!!

Maar dat betekent ook dat je bepaalde gedachten of overtuigingen niet zomaar kan loslaten. Het drukke verkeer dat over deze neurologische snelwegen raast, lost niet zomaar op. Je moet eerst nieuwe wegen naar nieuwe clusters bouwen.

Hoe? Met alternatieve gedachten. Je gaat jezelf liefdevol betrappen: iedere keer dat je merkt dat je oude cluster “aanstaat”, ga je actief een nieuw cluster bouwen met alternatieve gedachten. Met geduld en wilskracht.

Bijvoorbeeld:
- Terugkerende gedachte (verkrampend): Ze hebben mij zo’n pijn gedaan! 
- Vervangende gedachte (openend): Ze hebben het niet zo bedoeld. Hun perspectief over mij komt voort uit hun eigen ervaringen. Daar heb ik compassie voor.

- Terugkerende gedachte: Ik schaam me zo dat ik zo heb uitgehaald! Nu heb ik hen ook pijn gedaan!
- Vervangende gedachte: ik ben menselijk. Ik heb gehandeld uit pijn en daar veel van geleerd. Ik heb sorry gezegd. Ik mag het mezelf vergeven.

- Terugkerende gedachte: Hoe had ik dit kunnen voorkomen? Ik had het zus of zo moeten doen!
- Vervangende gedachte: ik heb in het moment gehandeld vanuit wat ik toen voelde/wist. Het was een belangrijke les waar ik in de toekomst veel aan ga hebben. Fouten maken is hoe we leren. Fouten zijn eigenlijk geen fouten, maar lessen.

Het klinkt zo simpel he? Het zijn dingen die je een vriend of vriendin zou vertellen. Maar omdat die oude wegen zo verankerd zijn in je brein, kost het heel wat wilskracht. Je hersenen zullen nog een tijdje automatisch op het oude spoor blijven rijden. Je moet dus iedere keer heel actief je gedachten-treintje van spoor doen wisselen. Het vergt oefening en geduld.

En dan, na een tijdje worden al die fijne gedachten, je nieuwe natuur.

Is het niet gaaf om dit te weten?
Je hoeft dus nooit meer boos te worden op jezelf als je iets niet kan loslaten! Je weet nu dat het dan gewoon tijd is om een nieuw neuronen clustertje te bouwen.

Een les met kleerscheuren misschien, maar hey, I’m human. En dat vergeef ik mezelf.