Gelukspunt

Welke thema’s doen jou uit elkaar spatten van geluk? Er bestaat in de astrologie een formule waarmee je dat kan berekenen.

Mijn gelukspunt ligt, niet geheel verrassend, in het gebied van communicatie en diepgang. In het derde huis van Schorpioen.

Dat had ik een paar jaar geleden doodeng gevonden. Schorpioen creëert namelijk net zo lief als dat hij kapotmaakt. Schorpioen zingt: ik drink één op het leven en ééntje op de dood. 

Schorpioen staat voor transformatie. Voor loslaten wat niet meer klopt en zo steeds dichter naar de waarheid kruipen.  

Dit deed me denken aan de Hindoestaanse God Shiva. Verantwoordelijk voor zowel het leven als de dood. Een opper Schorpioen, eigenlijk. Tien jaar geleden leerde ik over deze God tijdens mijn reis door Nepal. En ik begreep het niet, toen.

Hoe kan dezelfde God voor zowel het leven als de dood staan? Hoe kan eenzelfde figuur mooie dingen bouwen én ze vervolgens weer kapot maken? Dat klonk als goed en kwaad in één. Onvoorspelbaar. Het boezemde me angst in. Not my God, dacht ik. Ik blijf lekker uit de buurt van deze. IGNORE!

Maar met zoveel Schorpioen in mijn opmaak, had het leven heel andere plannen voor mij. Vaak zijn de dingen waar we bang voor zijn, juist de dingen die zo bij ons horen. De lessen die we moeten leren.

Want ik was misschien bang voor Shiva, maar ik begreep het principe waar deze God voor staat heel goed. Ik hoor mijn jongere zelf nog zeggen: het zijn toch gewoon allemaal cirkeltjes? Het leven? We beginnen, gaan rond, en als we dan genoeg geleerd hebben, beginnen we aan een nieuw cirkeltje. Met nieuwe doelen en lessen. Met wat meer ervaring op zak.

We worden door onze cultuur alleen zo bang gemaakt voor eindes. Zien het als falen. Verliezen. Als kwaad. Alsof we van de stijgende lijn afdonderen. We leren daarom vastbijten en volhouden en vechten. "I am not a quitter!" hoor ik regelmatig op tv.

Maar wat als dingen alleen eindigen zodat er iets beters voor in de plaats kan komen?

Dan ontnemen we onszelf dus nieuwe ervaringen door vol te houden.
Dan ontnemen we onszelf dus het volgende cirkeltje.
Vol groei en ontwikkeling en nieuw geluk.

Wat als wat er echt toe doet, toch wel blijft?
Oneindig doorloopt?

Hoe kan je een relatie bijvoorbeeld 'mislukt' noemen omdat hij niet voor eeuwig duurt? Het was toch mooi, eventjes? En de liefde en de herinneringen, die blijven toch? En zo niet, dan heb je toch nog altijd de lessen? Je weet nu ieder geval wat je níet wilt. En dat is toch ook belangrijk?

En natuurlijk kunnen eindes pijn doen.
Maar pijn is niet de vijand.
Pijn dirigeert. Pijn wijst de weg.

Je hebt niet gefaald omdat iets niet voor eeuwig duurt. Omdat je met iets stopt. Je bent niet mislukt, gedoemd of verloren. Het is gewoon tijd voor een nieuw cirkeltje. Eentje die, omdat jij zo hard groeit, nu beter bij je past.