Beestjes

Waarom refereert alles wat met gezondheid te maken heeft toch altijd naar 'balans'? Dacht ik vroeger. Een beetje suf vond ik dit. Balans betekende voor mij vooral gas terugnemen. En daar had ik echt geen zin in.

Maar balans is natuurlijk zoveel meer dan dat.
Het is de sleutel. Van alles.
Gezonde mensen, levensstijl, psyche, fysiologie, natuur, planeet, cosmos. Micro, macro, alles.

Op microniveau bijvoorbeeld, kunnen we prima in balans leven met wat Van Leeuwenhoek zo vertederend 'beeskens' noemde. Sterker nog: ze zijn absoluut noodzakelijk.

Zonder beestjes, geen mensen.
Zonder beestjes, geen wereld.

Beestjes, bacteriën en virussen worden pas een bedreiging voor je lijf als er al een disbalans is. Bijvoorbeeld als je PH waarde niet optimaal is. Door een slecht dieet of een vervuilde lucht. Daar maken die beestjes dan gebruik van door zich te vermeerderen. Opportunistjes. En door de te grote aantallen worden de beestjes waar normaliter zonder zorgen mee samen te leven valt, zorgelijk.

Omdat wij ze zélf de kans geven om zich te vermeerderen.
Omdat wij zélf de systemen van onze lichamen in de war brengen.

Als de groei van deze beestjes uit de hand loopt, hebben we gelukkig antibiotica. Maar als je de onderliggende disbalans niet aanpakt, groeien de beestjes gewoon weer terug.
Dat wordt dweilen met de kraan open.
Zo worden we afhankelijk van medicatie.
Zo lijkt het alsof we chronische ziektes hebben.
Zo lijkt het alsof we slachtoffers zijn van al die rotbeestjes en rotlijven.

Maar de beestjes waren niet de oorspronkelijke boosdoeners. Eigenlijk geven ze alleen maar aan dat er iets uit balans is. En dat wij niet optimaal kunnen functioneren zo. Dat er iets veranderen moet. 

Best handig eigenlijk, als je er zo naar kijkt.
Het zijn inimini messengers.
Ze zeggen: er klopt hier iets niet.

Nu werkt dit zo in ons lichaam. 
Maar dit zijn natuurlijk ook gewoon de wetten van onze wereld. 

In de landbouw bijvoorbeeld. Gebruiken we pesticiden tegen insecten. Maar insecten op zich zijn geen bad guys. We hebben ze zelfs nodig om onze grond gezond te houden. Dat we plagen krijgen die oogsten verwoesten, betekent dat er iets mis is met de manier waarop wij voeding kweken. Dat er een disbalans is in het ecosysteem waardoor de verhoudingen niet meer kloppen.

Die gigantische mono-crops zijn niet natuurlijk. En daardoor ontstaan er landbouwziekten. En daardoor is het nodig om gif op onze voeding te spuiten. Lekker makkelijk. Maar je kan geen chemicaliën op akkers spuiten en verwachten dat de we daar dan een gezonde voedingsbodem aan overhouden.

Zo groeit alles schever en schever en schever en schever.

En zo kan je ook niet bommen op mensen gooien en verwachten dat dat vrede brengt. Dat er geen vrede heerst, betekent dat er iets fundamenteels mis is met de manier waarop wij leven. Mensen uitroeien pakt de oorzaak niet aan. 

Je kan geen vrede kweken met oorlog. 
Je kan geen voeding kweken met gif. 
Je kan geen gezondheid kweken met medicijnen.

We kunnen niet steeds maar weer de makkelijkste, meest oppervlakkige weg kiezen en verwachten dat we daarvan beter zullen worden. Het lijkt misschien even te werken, maar we brengen de wereld alleen maar verder uit balans.

En zo blijven we voor eeuwig afhankelijk van oppervlakkige maatregelen. Van bommen, medicijnen en gif. Van “het nieuwe normaal” en maskers en social distancing.

We werken aan de verkeerde kant. De buitenkant.
We gaan niet diep genoeg. We negeren de roots.

Letterlijk.

Landbouw
Acht jaar geleden, heb ik een half jaar voor een Amerikaanse landbouw universiteit gewerkt. Ik organiseerde er Summer Schools voor wet- en regelgevers uit ontwikkelingslanden. Voornamelijk uit Afrika. Het nobele ideaal van dit project was: honger de wereld uit bannen. Yes! Wat vond ik het gaaf dat ik hieraan mee mocht werken.

Eén van de Summer Schools werd gefinancierd door de G@tes Foundation. Het viel me op dat de nadruk van deze specifieke Summer School lag op het overbrengen dat biotechnologie veilig en noodzakelijk is. De sprekers benadrukten hun onafhankelijkheid, maar de boodschap was crystal clear: de techniek is veilig en als we dit niet gauw implementeren, breken er over de hele wereld voedseloorlogen uit. Er is namelijk niet genoeg voor iedereen! 

En dus leerden Afrikaanse advocaten en wetenschappers hoe je GM0s kan implementeren ondanks de heersende weerstand. Hoe je een “onwelwillende leken maatschappij” kan omzeilen en jouw “wereldreddende” agenda kan doorvoeren.

Iets zat me dwars, iets voelde zwaar en naar. In mijn lijf. Maar mijn hoofd accepteerde de informatie. Ik dacht: holy shit. We kunnen niet anders! Er is niet genoeg!

Nu ik wat kritischer kan voelen en denken, denk ik: doink. Dit was zo overduidelijk propaganda. En is het niet grappig, dat deze boodschap van "er is niet genoeg" wordt gesponsord door een rijke “filantroop” die precies laat zien waarom we niet genoeg hebben? Niet omdat er niet genoeg is. Maar omdat wat er is, oneerlijk verdeeld en gekweekt is. Het probleem is niet onze aarde en de natuur. Het is hoe de mensheid daarmee omgaat. Manipulatief. Oneerlijk. Verwoestend. Respectloos. Het is niet de schuld van de wereld, de natuur, onze lijven. En blijven ingrijpen alsof dat wel zo is, brengt ons alleen maar verder in de war. 

Het probleem is niet de "meedogenloze" natuur. Wij zijn het zelf. Omdat we niet leren van de natuur, maar vooral de drang voelen om haar continu te manipuleren. 

Brainwashing
Oké. Zo werkt brainwashing dus. Dat is denk ik goed om even bij stil te staan. Zo werkt het namelijk op alle terreinen:

Je wordt eerst bang gemaakt met doom and gloom voorspellingen. Want angst blokkeert je vermogen om rustig te voelen en denken. Vervolgens krijgt een externe partij de schuld (virussen, bacteriën, insecten, de zon, joden, Palestijnen, Roma, people of colour, what- en whoever). De oplossing die wordt gepresenteerd is het uitroeien van de dreiging. Door middel van oppressie, segregatie, oorlog, concentratiekampen, medicijnen, vaccinaties, pesticiden, chemicaliën, gm0’s, etc.

Niet alleen wordt daar veel geld mee verdiend, maar belangrijker is dat we er compleet afhankelijk van worden gemaakt. We geven alle macht uit handen aan een select groepje mensen die ons de "oplossingen" verkopen.

En daardoor leren we niet hoe we in balans kunnen leven met de wereld. En onze lijven. En elkaar.

We leren onszelf en onze wereld niet kennen. 

De weg terug naar balans
In één van de andere Summer Schools leerden we over heel andere oplossingen. Die me veel meer aanspraken. Waarvan dat zware gevoel in mijn lijf meteen verdween. 

We leerden dat landbouw niet tegen de natuur in hoeft te gaan, maar dat je natuurlijke systemen juist voor je kunt laten werken. Hoe we de natuur terug kunnen begeleiden naar haar natuurlijke balans. Hoe we door biodiverse landbouw onze eco-systemen kunnen herstellen.

Deze methodes zijn er. Ze zijn ons zelfs gewoon gegeven. Door de natuur zelf. We moeten haar alleen met geduld leren observeren. Niet meer kiezen voor de makkelijkste weg, maar kiezen voor observatie, creativiteit en vertrouwen.

En bloed, zweet en tranen. 

Want we hebben de wereld uit balans gebracht. En het gaat heel veel werk, kennis en geduld kosten om dit te herstellen. Maar het is nodig. En het is mogelijk. Ik geloof zelfs dat we het nog gaan meemaken. Als we maar leren luisteren.

En als we de schade dan eenmaal hebben hersteld, dan hoeven we de wereld alleen nog maar niet zo in de weg te zitten. En dan zorgt zij er wel voor dat iedereen zijn welverdiende plekje krijgt. 

Jij en ik. En de beestjes.