Ik heb ineens zin om dingen te delen. Dat heb ik nooit echt gedaan.
Want wie zit er nou te wachten op mijn verhalen?
Ik durfde ook niet zo goed. Ik ben heel open naar mijn beste vrienden en familie toe, maar met een kring verder deel ik weinig. Niet nodig, dan gaan "ze" er alleen maar dingen van vinden. Meningen vormen die ik niet hoef. Bovendien is het toch nooit goed genoeg, wat ik schrijf.
Gisteren heb ik 3 uur zitten praten met een astrologe. Ze zei me dat ik in een fase zit waarin zelfexpressie heel belangrijk is. Ik kon er niet zo gauw wat mee. Peinzend zocht ik naar voorbeelden, maar ze kwamen niet.
Vanochtend werd ik wakker met een enorme drang om te schrijven. Zoals ik dat vroeger deed. Tijdens mijn reizen. Schrijven over wat ik zag, wat ik leerde, waar ik me over verwonderde. Als ik reis, móet ik schrijven.
Want als ik schrijf, kan ik vangen wat ik meemaak. Het geeft structuur aan mijn rondspringende gedachten. Ik bestendig wat belangrijk is en ik wis wat weg mag. Ik verwerk.
Als ik terugdenk aan de afgelopen maanden, was ik dit al lang aan het voorbereiden. Ik had een paar schriftjes gekocht, waarin ik begon te kliederen. Kleine gedichtjes, tekeningen, quotes die me binnenvielen. Ik zat plotseling een Instagram account aan te maken. Móest ik ineens hebben. Ik dacht altijd dat het oppervlakkig zou zijn, maar ik vind er juist eindeloze inspiratie, gelijke zielen, herkenning, hoera! Af en toe post ik zelfs iets, voor mijn 48 volgers, jawel! Maar vooral voor mezelf.
Want als je iets de lucht in stuurt, deelt, zwart op wit zet, dan bestendig je het eigenlijk voor jezelf. En er zijn op dit moment zoveel dingen waarvan ik dat wil doen. Want ik kom eindelijk bij mijn waarheid. En die ga ik hier delen.
En ik weet niet of er mensen zijn die dat willen lezen, maar ik weet wel dat ik het wil schrijven.
Dus hier komt ie dan. Mijn blog.
Reactie plaatsen
Reacties