i.m. here

Yesterday, I saw someone post this question:What is God's plan?A big loaded question.With a hint of desperation. Confusion.All this suffering.What the hell, God?What's the plan here?The answer came to me straight. Poof. Just like that.YOU!YOU! are the plan.Your personality, your essence. Your joy, your talents, your deepest desires.Your personal blueprint. Your design.You are the plan.What?! Me?But how? Why?The plan to what?What is the purpose of life anyway?!Well, I've come to think it's pretty simple. The purpose of life on earth is to protect, preserve and enjoy earth. She's important. I'm not sure how, but I feel like she plays a vital part in the universe. And it's our job to keep it that way. It's our mission to keep earth balanced. Nourished. Flourishing. Alive.We are her keepers.Her protectors.Her soldiers.Her healers.And you have been designed as a crucial part of that mission.Yes you!But.We have forgotten.We are disconnected from the plan.And that is what creates our suffering.Not "God".Us.THE PLANYou might think: "Well. God must have been prrrretty drunk when they came up with thát plan. Putting all your trust in HUMANS to protect earth? Seriously, big f*cking fail, God. Look around: earth and humanity aren't doing so well."Correct.But that isn't God's fault.Our design is perfect.We are just not living it.We forgot about the plan.We walk around knowing that sómething is missing, but we just can't seem to grasp what it is.While the intel, the keys, the guidance for living out our design: it's all here.We just need to see it.Unlock it. Open up to it.The key to all of this information is right in front of us.TOPSY TURVYBut we are told: "You don't need the keys. You don't need what is in that treasure. The plan is silly, woo woo, dangerous. Step away. March on and do what we tell you to do. Just follow our rules. Obey. Work hard. And if you do, we will protect you."They are not protecting you.They are keeping you away from you.How?By numbing our senses through overstimulation and toxins.By distracting us with shiny things and drama.By exhausting us.By pumping fear into us.By teaching us to hate our bodies. And nature.By making us doubt our inner voice. By ridiculing spirituality and healthy choices.By flipping the truth constantly.All because you are the plan that they don't want you to have.Why do you think everyone is so desperate to find meaning?Because we are searching for something that we have lost.It's been ripped away from us.Which is why most of us feel so incredibly unfulfilled, even though "we have everything".STAR WARSBut why? You might ask.Why would they do this?And who is "they" anyway?Want to know what I've come to believe? It pretty out there. You might think I've gone mental.But humour me.You might recognize a sparkle of truth in here.I've come to believe that there are forces in control that want to keep earth from thriving. I don't know exactly why, but I have a feeling that earth is a strategic planet in the universe. I feel like we are battling over the controle of our planet.Yup. Kind of like Star Wars.Because if you want to keep earth from thriving,wouldn't it just be smart thinking to target her little soldiers?To cut off the communication to their true source?To turn them against themselves with false information?To confuse them?To brainwash them?To make them forget why they are even here?Wow. Clever.HUMANITYAnd if you think I'm batshit crazy for believing this: I totally understand! It's out there. It's different from anything you've ever been told. You may never seen any "proof" of these forces are out there.But turn on the news and tell me: does this feel normal to you?Does this feel human to you?

Can you be honest about your deepest desires?No questions asked.This is what I want.Not the ego desires.Not the "I need to be married before 35".Not the "I need that job to feel worthy".Those are taught to you by others. Those are not supportive of you.I'm talking about soul-desires.The ones that come from a place deep deep down. From a place that only you know.Those desires are yours for a reason. You need them to thrive. To grow. To evolve.Those desires are the keys to your plan.They will lead you to the truth of who you are.That is why you have them.It's just smart human design!So stop ignoring them because "they are not convenient."You are not here to be convenient.You are here to be extraordinary.Don't fear your desires.Embrace them.Connect with them.Dream about them.Your desires are the seeds to your dreamlife.Water them.Nourish them.Love them.You don't have to know exactly how they will grow to tomorrow, to love them today.Trust. Let go of things that aren't it.This might feel hard, because we are taught the opposite. We are taught to "not get our hopes up" and "get our heads out of the clouds". To stop dreaming and get real. To not be so fussy. To settle. To suppress.

One of my friends just gave birth to a baby girl. This is what her husband said:“Every man should witness a birth.It shows the incredible strength of women. Not just the primal strength of the woman giving birth, but also the incredible force of women working together.”That made me tear up.Because that's just it - isn't it?If women would work together, we would change the world. We would be an undeniable force.And we would use that power to make earth flourish like never before.Because that is what strong women do.We birth life.And when men see us in that state,in our healthy strength, they have no choice but to be inspired. To honour and protect us. To lift us up. To energize us.To keep us safe so we can work our magic.When a woman stands in her power, it makes a healthy man say: show me the way and I will clear the path for you.Because that is what strong men do.They protect life.This is how we were meant to create. Together.

My latest labresults are in.And it is what the whispers have been telling me for a while now.Lyme disease.And Epstein-barr virus.And about 5 other co-infections.Holy shit.They say Lyme is an insect borne disease. But. Before you freak out about insects and germs and stuff, I would like to explain how we are being educated to fear the wrong things.Germ Theory versus Terrain TheoryThe question most people ask me is: where did you catch all that stuff?! And why so many?!But that is actually not the right question.Because we are exposed to germs all the time. And that is how it should be. That is healthy.Germs have their place and function in the world. They don't harm us when we are strong.The reason that germs make us really really sick, is because we already are.These parasites only latched onto me because I created the perfect environment for them. And because my immune system was being supressed by something else.The fact that I am riddled with several co-infections, and not just one, proves the Terrain Theory for me. And negates Germ Theory.The image with the fish on the right (or below) displays these theories nicely.Germ theory sais: we catch germs and they make us sick. So we need to shield ourselves against germs with chemicals to stay healthy (including V's)Terrain theory sais: our polluted environment weakens our immune systems  - and that is what makes us susceptible to germs. We need to clean our environment to stay healthy.So the million dollar question now is: what in my environment knocked my immune system out of whack?

When I learned about gut health, I also started wondering about women's health. Maybe we are not designed to be uncomfortable every month? 

So, I saw the Meghan and Harry interview. And I didn’t see what the press told me to see.What did I see? I saw two very evolved grown ups that are dealing with a very childish culture. I saw two warriors. Two people who bring truth. Two people who show us the way.People can only meet you where they are at. And our world clearly has a lot of growing up to do - catching up to these two.You can see the truth in their eyes.The way they talk about oppression and depression will strike a chord with everyone that has ever been through it.And the gossip and the abuse they are getting is a sign that they have hit the beast right in the heart. The beast being the desperate, crumbling system that is now lashing out with hate.

Ik heb even getwijfeld. Ga ik hier een stukje aan wijden? Aan de ontwikkelingen rondom het v*ccin? Nee dacht ik. Ik wil hier inspireren. Aanmoedigen. Niet verdelen. Maar toen zag ik:1) een kort filmpje van de Universiteit van Nederland - waarin alle zorgen die mensen hebben worden ontkracht 

Wist je dat schaamte de moeilijkste emotie is om te voelen?Het heeft de laagste frequentie die er is. Het is bijna niet te verdragen.Daarom schieten we liever in boosheid. Of passen we ons aan.We gaan het uit de weg. We overschreeuwen, verdringen of verdrinken het.Zoals Lily Allen zingt: “We all know what the cocaine does, numbing the pain when the shame comes. Hey!”Ik had een ervaring met schaamte in december.En ik ga deze persoonlijke ervaring delen. Want hoe verwerk je zoiets? Dat heb ik nooit geleerd. En misschien jij ook wel niet. Ik hoop dat dit helpt.Scenario schetsIk had besloten dat ik een aantal vriendschappen wilde beëindigen. Ze voelden al een tijd niet goed meer. Er waren zeker geen nare intenties in het spel, maar er klopte iets niet meer. Ik voelde me niet meer op mijn gemak bij hen - en zij niet meer bij mij. We liepen allemaal op onze tenen.En dus begon ik aan een liefdevolle break-up. Maar ergens onderweg werd ik ontzettend boos. Ging mijn ego aan.Ik begon te schrijven, want zo verwerk ik. Mijn hoofd begon te begrijpen waarom het niet meer goed voelde. Ik zag een patroon. Ik schrok van de voorbeelden die boven kwamen. Ik werd boos. En toen... klikte ik op “verzenden”.Ai.Even voelde dat goed. Zo. Heb ik even mooi mijn waarheid uitgesproken! Zij hebben mij pijn gedaan en ze mogen best weten hoe! Maar algauw realiseerde ik me dat mijn inzichten en emoties helemaal niet bedoeld waren voor hen. Ze waren bedoeld voor mij. Om mij te leren waar míjn grenzen liggen. Om mij te leren wat ík zoek in vriendschappen. Ik dacht dat ik mijn keuzes moest uitleggen, maar het resultaat was natuurlijk vooral verwijtend.Op deze manier werd het een ego-spel. Schuld tegen schuld. Pijn tegen pijn. When the shame comesToen ik me dit realiseerde, schaamde ik me zo erg dat ik de mail verstuurd had. Ik heb ze een sorry-mailtje gestuurd, maar ik bleef heen en weer gaan tussen schaamte, schuld en boosheid. Mijn lijf had er last van.Na zo'n twee weken besloot ik op een ochtend: zo wil ik me niet meer voelen. Vandaag ga ik alles en iedereen vergeven.Er is geen schuld.Zij zaten niet verkeerd.Ik zat niet verkeerd.We passen gewoon niet meer.We hebben verschillende voorkeuren, wensen, grenzen.En dat geeft toch helemaal niet - eigenlijk?Hurt people hurt people.Ik vergeef het hen dat ze mij onbedoeld en onbewust pijn hebben gedaan. Ik vergeef het mezelf dat ik vanuit die pijn gehandeld heb.Het spijt me.Ik vergeef je. Het geeft niet.Dankjewel.En diezelfde avond voelde ik een wolk van rust over me heen komen. Mijn lijf ging van verkrampt en gesloten, naar ontspannen en open.Ik kwam erachter hoe magisch deze woorden zijn. Zelfs als je ze tegen jezelf zegt. Of in jezelf tegen anderen.SorrrrryWe hebben moeite met de woorden: sorry / ik vergeef je. We hebben geleerd dat dit zwakte tonen is. Toegeven. Buigen.Jammer, want zo zetten we onszelf klem in oude schuld-verhalen. Zo houden we onszelf gevangen in nare emoties.Accepteren dat we allemaal fouten maken en dit elkaar en onszelf vergeven, is hoe we leren. Hoe we groeien. Hoe we onszelf vrij maken. Van schaamte en schuld. Van lage, beklemmende frequenties. Ik heb het nu fysiek gevoeld. Het werkt.Sorry. Ik vergeef jou. En mezelf.Ik begrijp jou. En mezelf.Poef abracadabra: vrij!HoofdMooie les. Echt heel mooie, grote les. Maar. Ik merkte dat mijn hoofd steeds terug ging naar de gebeurtenis. Daar ergerde ik me kapot aan.Hallóóóó hoofd, ik vergéééf het ons ááálluuumáááál, weet je nog?! Ik hoef niet steeds terug te gaan naar hoe ik dit had kunnen voorkomen, en wie wat anders had kunnen doen etc etc. Dat heeft toch helemaal geen zin, brainy?We kunnen nu toch loslaten?Ik heb mijn les toch geleerd?Ik vond een video die precies uitlegde waarom.Neurologische VIP clustersChristina Lopez legt in onderstaande video uit hoe je schaamte en schuld kan verwerken. De eerste 6 stappen had ik min of meer van nature doorlopen. Tof! Alleen, stap 7. Die gedachten-loop... Daar ik bleef ik geërgerd haken.Dit is het mechanisme wat erachter zit:Als je veel over een situatie hebt nagedacht, dan hebben je hersenen allerlei neurologische verbindingen rondom deze situatie aangemaakt. Alle mogelijke oplossingen, uitwegen, perspectieven, handelingen etc, die vormen nu samen een giga VIP cluster in je hoofd. Je onderbewuste zal steeds terug gaan naar deze VIP cluster. Want jij had toch aangegeven dat dit belangrijk was? Je hebt hem zelf gebouwd omdat je hem nodig had! Dit doet je hoofd dus niet om vervelend te doen. Het is het principe achter “oefening baart kunst”. Als je een handeling vaak doet, kan ons brein het op een gegeven moment vanzelf - onbewust. Handig!! Maar dat betekent ook dat je bepaalde gedachten of overtuigingen niet zomaar kan loslaten. Het drukke verkeer dat over deze neurologische snelwegen raast, lost niet zomaar op. Je moet eerst nieuwe wegen naar nieuwe clusters bouwen.Hoe? Met alternatieve gedachten. Je gaat jezelf liefdevol betrappen: iedere keer dat je merkt dat je oude cluster “aanstaat”, ga je actief een nieuw cluster bouwen met alternatieve gedachten. Met geduld en wilskracht.Bijvoorbeeld:- Terugkerende gedachte (verkrampend): Ze hebben mij zo’n pijn gedaan! - Vervangende gedachte (openend): Ze hebben het niet zo bedoeld. Hun perspectief over mij komt voort uit hun eigen ervaringen. Daar heb ik compassie voor.- Terugkerende gedachte: Ik schaam me zo dat ik zo heb uitgehaald! Nu heb ik hen ook pijn gedaan!- Vervangende gedachte: ik ben menselijk. Ik heb gehandeld uit pijn en daar veel van geleerd. Ik heb sorry gezegd. Ik mag het mezelf vergeven.- Terugkerende gedachte: Hoe had ik dit kunnen voorkomen? Ik had het zus of zo moeten doen!- Vervangende gedachte: ik heb in het moment gehandeld vanuit wat ik toen voelde/wist. Het was een belangrijke les waar ik in de toekomst veel aan ga hebben. Fouten maken is hoe we leren. Fouten zijn eigenlijk geen fouten, maar lessen.

"Ik begrijp niet waarom ik een Ram ben. Of Schorpioen. Of Vissen. Ik ben toch helemaal niet zo?”Je hebt waarschijnlijk helemaal gelijk.Astrologie proberen te begrijpen op basis van één planeet is onmogelijk. Alsof je een regenboog bent en maar één kleur erkent.Maar jij bent alle kleuren.Je bent een puzzel.Je bestaat uit stukjes.En hoe die stukjes in elkaar passen, dat is wat jou jou maakt.En de sterrenbeelden, dat zijn onze puzzelstukjes.Archetypes. Soort energetische bouwstenen.We hebben ze allemaal, allemaal in ons.Stuk voor stuk. Alle 12. Van Ram tot Vissen.We dragen ze alleen anders.Allemaal op een andere plek.En het is de opbouw die ons zo uniek maakt.Als DNA.Als dezelfde letters die verschillende woorden vormen.We zijn allemaal hetzelfde.En we zijn allemaal anders.Je kent vast de metafoor van de ui wel.Dat we uit zoveel laagjes bestaan.Sommige mensen dragen hun sensitiviteit met trots aan de buitenkant.En sommige beschermen hun sensitiviteit als een waakhond. Alleen geliefden krijgen deze kant te zien.Sommige mensen zijn handig en gestructureerd. Bouwen met hun handen.Sommige mensen zijn goed in vertellen. Bouwen met hun woorden.Sommige mensen zijn geweldige leiders in de buitenwereld.En sommige mensen zijn geweldige leiders thuis.Sommige mensen zijn diepe denkers.Sommige mensen zijn diepe voelers.En sommige zijn het allebei.Je bent een recept.Een vleugje dit en kilo's van dat.In de basis dit met een randje van dat.En iedere birth chart die ik analyseer, maakt mij week van binnen. Vol bewondering.Al die talenten, lessen, uitdagingen. Al die groei!We zijn allemaal zo getalenteerd.En ik wou dat je zag wat ik zag.Dat je onmisbaar bent.Dat je een missie hebt.Dat je deel uitmaakt van een groter geheel.Want je bestaat niet alleen uit puzzelstukjes.Je bent er zelf ook één.

Yes. You have a body.Yes. It takes a lot of effort to keep it functioning.But here’s a newsflash:you are going to have to nourish it for the rest of your life.So there’s no point in whining about it.Let’s do it like it is part of the dance.Let’s make it fun.Find the joy in nurturing.Make it a priority.Turn it into your favorite hobby.Don't see it as “something to get over with." See it as the best thing you can do for yourself every day. Make time.Chop those vegetables with your family and friends. Connect. Share stories. Laugh. Cook up something special now and then. Turn up the music and dance. Turn on the oven.Smell the herbs. Enjoy the soup fumes. Play. Use your senses.Soak in that bath for too long. Massage yourself. Breath. Feel the steps you take.Don’t take your ability to move for granted.It’s magical. You are magical.Enjoy the sensations.Nurture yourself. Love yourself.This is why you are here.Stop spending time and money on bullshit.We don’t care about what you have or what you look like.We care how you féél.Invest in yourself.The ROI will be amazing.Take a course. Get yourself inspired. Do what lights you up. Treat yourself. Invest in yourself.Yes, go buy that expensive eco cream if you enjoy it so much.Treat your skin lavishly. You deserve it!You can save money on take-out, beers, make-up, synthetic clothes and expensive plane tickets. Make better choices. Choices that actually support you.I am so done with watching us work against ourselves. On watching us numb and distract ourselves.Embracing that we are human is long overdue. We are not robot rats. We are beautiful beings full of love here to enjoy and protect the earth.We want you around. Healthy and thriving.We want to see you use your beautiful talents.You are a piece of the puzzle, you know.We need to stop normalizing feeling run down, tired and stressed.It’s not normal to be exhausted. It's your body telling you there is something off.Go find out what it is. You can heal this. You just need to take yourself seriously.Take care of yourself.So you can find out who you are.So you can do what you need to be doing.This is it, you know. This is your life.Stop treating it like an afterthought.It’s magical.You are magical.

-- tijdelijke stop --Het leven is een speurtocht! Vol aanwijzingen, uitdagingen en verrassingen. Kan jij wel een kaart gebruiken? Of wil je bevestiging dat je op het goede pad bent? Boek dan hier je digitale Birth Chart reading. Een laagdrempelige manier om kennis te maken met astrologie - maar vooral met jezelf!Wat is een Birth Chart?Toen jij ter wereld kwam, stonden alle planeten in een bepaalde stand. Dit creëerde een speciale energie en die energie, die hoort bij jou.Bijzonder he?Deze energie kunnen we lezen aan de hand van jouw Birth Chart. Je Birth Chart vertelt het verhaal van jouw ziel. Wat heb jij nodig om je goed te voelen? Hoe kom jij het beste tot je recht? Welke talenten mag jij volop inzetten? Wat is jouw levensmissie, wat zijn je uitdagingen en wat mag je nog leren? Een handleiding die je altijd al had willen hebben.Een vrijkaart om jezelf te mogen zijn.ReadingIn deze digitale reading focus ik me voornamelijk op je zon (vitaliteit/expressie), je maan (binnenwereld/emoties) en je ascendant (ego/lijf) en je Maansknopen (groei/evolutie). Die bepalen voor het merendeel jouw persoonlijkheid en levensloop.Maar, ik zal bijzonderheden meenemen en kijk natuurlijk ook naar het samenspel met andere planeten. Mocht je een vraag/thema hebben waar je op wilt inzoomen, dan mag je me dat laten weten. Tip: ook leuk als cadeau voor nieuwe ouders. Ik zal dan ingaan op de persoonlijkheid van de baby en wat hij/zij nodig heeft om fijn op te groeien.Hieronder een voorbeeld van een reading.Wordt leesbaar door in te zoomen.

Welke thema’s doen jou uit elkaar spatten van geluk? Er bestaat in de astrologie een formule waarmee je dat kan berekenen.Mijn gelukspunt ligt, niet geheel verrassend, in het gebied van communicatie en diepgang. In het derde huis van Schorpioen. Dat had ik een paar jaar geleden doodeng gevonden. Schorpioen creëert namelijk net zo lief als dat hij kapotmaakt. Schorpioen zingt: ik drink één op het leven en ééntje op de dood. Schorpioen staat voor transformatie. Voor loslaten wat niet meer klopt en zo steeds dichter naar de waarheid kruipen.  Dit deed me denken aan de Hindoestaanse God Shiva. Verantwoordelijk voor zowel het leven als de dood. Een opper Schorpioen, eigenlijk. Tien jaar geleden leerde ik over deze God tijdens mijn reis door Nepal. En ik begreep het niet, toen. Hoe kan dezelfde God voor zowel het leven als de dood staan? Hoe kan eenzelfde figuur mooie dingen bouwen én ze vervolgens weer kapot maken? Dat klonk als goed en kwaad in één. Onvoorspelbaar. Het boezemde me angst in. Not my God, dacht ik. Ik blijf lekker uit de buurt van deze. IGNORE!Maar met zoveel Schorpioen in mijn opmaak, had het leven heel andere plannen voor mij. Vaak zijn de dingen waar we bang voor zijn, juist de dingen die zo bij ons horen. De lessen die we moeten leren.Want ik was misschien bang voor Shiva, maar ik begreep het principe waar deze God voor staat heel goed. Ik hoor mijn jongere zelf nog zeggen: het zijn toch gewoon allemaal cirkeltjes? Het leven? We beginnen, gaan rond, en als we dan genoeg geleerd hebben, beginnen we aan een nieuw cirkeltje. Met nieuwe doelen en lessen. Met wat meer ervaring op zak. We worden door onze cultuur alleen zo bang gemaakt voor eindes. Zien het als falen. Verliezen. Als kwaad. Alsof we van de stijgende lijn afdonderen. We leren daarom vastbijten en volhouden en vechten. "I am not a quitter!" hoor ik regelmatig op tv. Maar wat als dingen alleen eindigen zodat er iets beters voor in de plaats kan komen? Dan ontnemen we onszelf dus nieuwe ervaringen door vol te houden. Dan ontnemen we onszelf dus het volgende cirkeltje.Vol groei en ontwikkeling en nieuw geluk.Wat als wat er echt toe doet, toch wel blijft? Oneindig doorloopt?Hoe kan je een relatie bijvoorbeeld 'mislukt' noemen omdat hij niet voor eeuwig duurt? Het was toch mooi, eventjes? En de liefde en de herinneringen, die blijven toch? En zo niet, dan heb je toch nog altijd de lessen? Je weet nu ieder geval wat je níet wilt. En dat is toch ook belangrijk?En natuurlijk kunnen eindes pijn doen. Maar pijn is niet de vijand. Pijn dirigeert. Pijn wijst de weg.Je hebt niet gefaald omdat iets niet voor eeuwig duurt. Omdat je met iets stopt. Je bent niet mislukt, gedoemd of verloren. Het is gewoon tijd voor een nieuw cirkeltje. Eentje die, omdat jij zo hard groeit, nu beter bij je past.

I felt so ashamed when I fell ill. How could I have let this happen? This must have been my own stupid fault.It’s not that simple. I know this now.Health in our modern world with so many stressors and disruptions, and with so much conflicting information, can be really, really complicated.There’s nutrition, environment, genetics, epigenetics, toxins, chemicals, radiation, microbes, parasites, bacteria and viruses. There’s stress, unprocessed emotions, trauma, lifestyle, personality, energy and the mind-body-soul-connection. And I’m probably still missing loads.Health is a complex interaction of many factors. And at the same time, answers can be so simple but overlooked.It takes time to get to the root of ourselves. It takes time to get back in touch with our bodies.Because sadly, we are not educated to be.I feel like speaking up about my healing journey, because sometimes I can sense pitty. Pitty has such a low vibration and it makes me feel uncomfortable. It takes away power. The victim mentality doesn't resonate with me. If anything, I am a warrior. And warriors want to be rooted for.Yes, healing is messy. But I am not a mess. I have never felt so clear and strong in my life.It was difficult to realize that people stopped hearing me. I heard the unspoken: you’re the confused girl that got sick. What do you know? We are the experts, you silly little girl. We know better.While this was about ME! And the voice inside MY body told me we were missing the root cause. I wasn't confused because being confused is my natural mental state, I was confused because the answers that I got from doctors didn't make any sense.If you feel misunderstood on your healing journey, you need to know: you are not worthless and powerless just because you are not feeling well. Let people know how you want to be treated. It's your call. 

Waarom refereert alles wat met gezondheid te maken heeft toch altijd naar 'balans'? Dacht ik vroeger. Een beetje suf vond ik dit. Balans betekende voor mij vooral gas terugnemen. En daar had ik echt geen zin in.Maar balans is natuurlijk zoveel meer dan dat. Het is de sleutel. Van alles. Gezonde mensen, levensstijl, psyche, fysiologie, natuur, planeet, cosmos. Micro, macro, alles.Op microniveau bijvoorbeeld, kunnen we prima in balans leven met wat Van Leeuwenhoek zo vertederend 'beeskens' noemde. Sterker nog: ze zijn absoluut noodzakelijk. Zonder beestjes, geen mensen. Zonder beestjes, geen wereld.Beestjes, bacteriën en virussen worden pas een bedreiging voor je lijf als er al een disbalans is. Bijvoorbeeld als je PH waarde niet optimaal is. Door een slecht dieet of een vervuilde lucht. Daar maken die beestjes dan gebruik van door zich te vermeerderen. Opportunistjes. En door de te grote aantallen worden de beestjes waar normaliter zonder zorgen mee samen te leven valt, zorgelijk.Omdat wij ze zélf de kans geven om zich te vermeerderen. Omdat wij zélf de systemen van onze lichamen in de war brengen.Als de groei van deze beestjes uit de hand loopt, hebben we gelukkig antibiotica. Maar als je de onderliggende disbalans niet aanpakt, groeien de beestjes gewoon weer terug.Dat wordt dweilen met de kraan open. Zo worden we afhankelijk van medicatie. Zo lijkt het alsof we chronische ziektes hebben.Zo lijkt het alsof we slachtoffers zijn van al die rotbeestjes en rotlijven.Maar de beestjes waren niet de oorspronkelijke boosdoeners. Eigenlijk geven ze alleen maar aan dat er iets uit balans is. En dat wij niet optimaal kunnen functioneren zo. Dat er iets veranderen moet. Best handig eigenlijk, als je er zo naar kijkt. Het zijn inimini messengers. Ze zeggen: er klopt hier iets niet.Nu werkt dit zo in ons lichaam. Maar dit zijn natuurlijk ook gewoon de wetten van onze wereld. In de landbouw bijvoorbeeld. Gebruiken we pesticiden tegen insecten. Maar insecten op zich zijn geen bad guys. We hebben ze zelfs nodig om onze grond gezond te houden. Dat we plagen krijgen die oogsten verwoesten, betekent dat er iets mis is met de manier waarop wij voeding kweken. Dat er een disbalans is in het ecosysteem waardoor de verhoudingen niet meer kloppen. Die gigantische mono-crops zijn niet natuurlijk. En daardoor ontstaan er landbouwziekten. En daardoor is het nodig om gif op onze voeding te spuiten. Lekker makkelijk. Maar je kan geen chemicaliën op akkers spuiten en verwachten dat de we daar dan een gezonde voedingsbodem aan overhouden. Zo groeit alles schever en schever en schever en schever.En zo kan je ook niet bommen op mensen gooien en verwachten dat dat vrede brengt. Dat er geen vrede heerst, betekent dat er iets fundamenteels mis is met de manier waarop wij leven. Mensen uitroeien pakt de oorzaak niet aan. Je kan geen vrede kweken met oorlog. Je kan geen voeding kweken met gif. Je kan geen gezondheid kweken met medicijnen.We kunnen niet steeds maar weer de makkelijkste, meest oppervlakkige weg kiezen en verwachten dat we daarvan beter zullen worden. Het lijkt misschien even te werken, maar we brengen de wereld alleen maar verder uit balans.En zo blijven we voor eeuwig afhankelijk van oppervlakkige maatregelen. Van bommen, medicijnen en gif. Van “het nieuwe normaal” en maskers en social distancing.We werken aan de verkeerde kant. De buitenkant. We gaan niet diep genoeg. We negeren de roots.Letterlijk.

A few weeks ago I learned that B1ll G@tes supports a plan to block out the sun (I'm using codes like the cool kids). His idea is to stop global warming by creating a chemical blockage between earth and the sun. He wants to spray tiny sulfate particles all around our world.

Waarschuwing: dit is een trigger stukje.

Oeps. Ik had deze week een kleine confrontatie. Het ging om de ophef rondom de post van Doutzen Kroes. Hoezo meng ik me daar nou weer in he? Omdat het me raakte. Korte recap: Doutzen sprak uit hoe zij zich voelde rondom de crisis. Haar twijfels, vragen, gedachten, stuurde ze de lucht in. Naar haar 8 miljoen volgers. Zonder bronvermelding. Veel mensen vielen erover. Een onderzoeksjournalist, die ik erg waardeer, zei zoiets: “Je insinueert. Laat het stellen van vragen maar over aan de onderzoeksjournalisten.” Dat gaf me serieus een beetje buikpijn. Dus ik moest naar binnen. Om te onderzoeken waarom. En ik snap het nu. Wetenschap vs gevoelWe zijn opgegroeid met het idee dat de wetenschap de juiste bron van kennis is. En het klopt dat het een geweldige bron van kennis is. We doen er mindblowing ontdekkingen mee. Het geeft ons richting. Het maakt de wereld een stuk overzichtelijker. Ik ben zelf wetenschappelijk opgeleid en ik heb jarenlang voor twee universiteiten gewerkt.Maar. Zoals ik vaker schrijf: wetenschap is niet de énige bron van kennis. Net zo belangrijk is levenservaring en intuïtie. Kennis van de geschiedenis en het herkennen van patronen die zich herhalen. Tussen de regels door kunnen lezen. Luisteren naar je eigen wijsheid.Want als je altijd afhankelijk bent van bronnen buiten jezelf, dan word je een speelbal van je omgeving.We worden de hele dag doodgegooid met onwaarheden (reclames, opvoeding, culturele misvattingen etc). Wetenschappelijk of niet. Ook de wetenschap is niet heilig. Wetenschap is altijd in beweging en wat vandaag bewezen wordt, kan morgen weer ontkracht worden. Onderzoeken naar dezelfde onderwerpen hebben regelmatig tegenstrijdige resultaten. En ook een wetenschapper of journalist kan fouten maken, overhaaste conclusies trekken of liegen. Zo was er een tijd dat huisartsen verkondigden dat roken geen kwaad kon. Gelukkig waren er mensen die toch een verband tussen roken en longkanker “aanvoelden”. Gewoon, door goed om zich heen te kijken en het zich hardop af te vragen. Zonder bewijs. Ze werden geridiculiseerd, maar zij hebben de onafhankelijke wetenschap aangemoedigd. Waardoor we nu weten wat we weten (lees hier nog eens na hoe dat ging).Ratio en gevoel. Wetenschap en intuïtie. We hebben beide met een reden. Het is geen "versus". Het is “en”. Right brain, left brain. Ze horen bij elkaar. Versterken elkaar. Harde lesIk heb via een harde weg moeten leren hoe allesbepalend intuïtie kan zijn. Ik heb twee jaar lang wanhopig gezocht naar de oorzaak van mijn extreme energiegebrek. De mainstream geneeskunde kon niks vinden. En op een dag wist ik zomaar uit het niets: het zijn mijn darmen. Ik googelde wat en kwam terecht bij de orthomoleculaire wetenschap. Iets wat door veel mensen als alternatief of kwakzalverij wordt beschouwd (niet waar, 100% wetenschappelijk). De bedrijfsarts haalde er in ieder geval zijn neus voor op. “Tja," zei hij, “als je wanhopig bent, grijp je van alles aan hè”. Maar ik voelde: dit is het. Dit gaat me helpen.Ik had geen bewijs. Geen ervaring.Ik kon het niet uitleggen. Maar ik wist het. We lieten labwerk doen en de uitslag was zo rampzalig dat de bedrijfsarts me meteen een heel jaar met rust liet. Maar het goede nieuws: dit is te herstellen.En de les? Ik kan op mezelf vertrouwen. Zonder bewijs. Zonder bronnen. Zelfs tegen het advies van de experts in.Terug naar DoutzenOk. Prima. Maar wat heeft dit te maken met het verhaal van Doutzen? Mensen vallen over haar heen omdat ze “iets vaags” uitspreekt. En ik leg daarom de link met mijn allerbelangrijkste les uit deze periode: dat jij iets voelt, wat anderen niet snappen en wat je ook niet goed kan uitleggen, betekent niet dat jij verkeerd zit. Of dat het er niet toe doet. Of dat je het niet mag uitspreken.Maar, dan mag iedereen dus zomaar van alles roepen? Met als argument "dit zegt mijn gevoel?"Dat klopt. Want het gave is: jij hebt dezelfde intuïtie en vrijheid. En jij mag altijd denken en zelfs zeggen: I call bullshit! Jij mag de TV uitzetten of Doutzen ontvolgen. Ervoor kiezen om niet te luisteren. Om niets te doen met wat zij zegt. Maar ik vind niet dat we haar mogen vertellen wat ze wel en niet mag zeggen. Ik vind het ongelooflijk gevaarlijk dat er een groep mensen is die wil bepalen wat wel en niet uitgesproken mag worden. Wat wel en niet gehoord mag worden. Dat is censuur. Dat is het principe waar (religieuze) oorlogen op gebaseerd zijn (jij mag niet geloven wat jij gelooft omdat ik dat niet geloof / jij mag niet zeggen wat jij vindt, omdat dat niet is wat ik vind).Voor de duidelijkheid: ik ben groot fan van de onafhankelijke onderzoeksjournalistiek. Maar dat er journalisten zijn, betekent niet dat wij ons niet mogen uitspreken. Dat wij geen dingen mogen zeggen die niet perfect verwoord of onderbouwd zijn.Sterker nog: als ik onderzoeksjournalist was, zou ik willen dat mensen zich uitspraken. Ik zou luisteren. Wat speelt er onder de mensen? Waar maken ze zich zorgen over? Zijn dit reële verbanden? Is dit het onderzoeken waard? Micro/macroEen van de reacties was: “je uitspreken tegenover 8 miljoen mensen, is wel even wat anders dan op een verjaardag je verhaal doen.” Waarom is dat? Als dingen op microniveau kunnen, moeten ze toch ook op macroniveau kunnen? Het is toch hetzelfde mechanisme? Is iets pas goed of slecht als het wereldwijd gebeurt? Kan je zeggen: 1 persoon jouw verhaal vertellen is oké, maar 1000 mensen niet? Miljoenen mensen mishandelen kan echt niet, maar 1 persoon zien we door de vingers? Klein of groot, het is toch eenzelfde actie? Met dezelfde kracht en intentie?Het probleem ligt niet bij wat anderen zeggen.Het probleem -en de oplossing- ligt bij onszelf.We weten niet meer hoe we bij onszelf te rade kunnen gaan. Omdat we altijd zo open staan naar de buitenwereld. We hebben geleerd dat gevoel er niet toe doet. Vaag en zweverig is. Maar uiteindelijk is het de combinatie van jouw logica en jouw gevoel die je naar jouw waarheid leidt. Niemand buiten jou kan dat doen. Jij bent degene die beslist.Mocht je in de war zijn: waarom zet je de buitenwereld niet even uit?Ontdek je binnenwereld.Daar zit jouw wijsheid.Leerden we dat maar eerder.Dan konden we er nu misschien gewoon bij.

“If you don’t fit into this world, you are here to change it.”

“When a woman is strong and healthy, she is a world changer. Not on a small scale. But on a level that battles darkness. The stronger women are, the more good will occur.”

In mijn tienerjaren woonde ik in een klein plaatsje in het noorden van het land. Ik kreeg er vaak de vraag: “wat eten jullie dan thuis?” Ik antwoordde altijd netjes naar waarheid. Een paar keer per week een AVGtje. Rijst en pasta en ovenschotels. Muesli en broodjes kaas. En heel soms halen we Chinees en dat voelt dan als een stiekem feestje.Ik kreeg deze vraag natuurlijk omdat ik uit een multicultureel nest kom. Een getint typje ben.En ik vond het niet vervelend, deze vraag. Ik stel een beetje interesse best op prijs en het was nooit kwaad bedoeld. Maar het werd me wel duidelijk dat ik gezien werd als een beetje anders.  Wat ook best prima was - eigenlijk. Een beetje anders is niet verkeerd. En zolang ik me aan de regels hield, bleef het bij vragen wat ik thuis at. Maar zodra ik iets "verkeerds" deed, moest er ingegrepen worden op basis van mijn achtergrond.Toen ik op een keer een zebrapad overstak en een fietser daarvan schrok, riep hij heel hard: “leer de verkeersregels of rot op naar je eigen land!” Maar goed, dat was gewoon een geschrokken idioot. Vervelender vond ik het volgende.Nederlands was één van mijn lievelingsvakken op school. Ik was er goed in. Maar volgens mijn mentor zou ik toch bijles moeten. Om problemen in de toekomst te voorkomen.

"Ik weet nu in ieder geval wat liefde is", zei hij toen we in december uit elkaar gingen.Hij kwam vorige week even langs. “Wat heb je dan van onze relatie geleerd?” vroeg ik hem filosofisch.Hij denkt even na. “Dat jij zo leuk bent.”Ik moet lachen. Hij doet meestal niet mee met mijn contemplatieve buien. Vaker laat hij mij geduldig uitpraten en zegt dan iets ontwapenends.Toch vraagt hij het terug. “En jij?”“Ik denk... dat liefde altijd liefde blijft. En dat dat groter is dan dat wij van elkaar zijn. Het voelt op een bepaald niveau zo onveranderd. Wat wij voor elkaar zijn.”“Ja,” zegt hij, “wij hebben een vet goeie liefde gemaakt.”Levens kiezen Ik had net het boek Many Lives, Many Masters  gelezen, van psychiater Bryan Weiss. Ik vat het enthousiast voor hem samen. Dr. Weiss beschrijft dat hij zijn patiënten onder hypnose terug naar hun kindertijd brengt om verdrongen trauma's op te sporen. Maar ze gaan per ongeluk nog veel verder terug. Zijn patiënten vertellen hem ineens gedetailleerd hoe ze in Egypte lichamen mummificeerden en hoe het was om dood te gaan aan de pest in Europa.Hij beschrijft hoe hij er zo achter komt dat onze zielen oneindig zijn en dat we keer op keer terugkeren naar de wereld. Elke keer voor nieuwe ervaringen, met andere persoonlijkheden, achtergronden en missies. Als een videospel! Als je een level complete hebt, mag je naar het volgende. En het gave is, dat we als we nog in spirit zijn, we mogen kiezen wat we willen leren van ons volgende leven. En met wie. Ongelukken daargelaten, kiezen we de meeste milestones en mensen zelf! Van te voren.Ik ratel enthousiast door over dit boek, maar hij onderbreekt me. “Zullen wij dan samen kiezen?”En ik moet daar een beetje van huilen. Dit is helemaal nieuw voor hem en hij vraagt zich niet af of ik nu dan toch echt ben doorgedraaid. Geen stilte, geen grote ogen, geen oordeel. Hij luistert nieuwsgierig en vraagt of wij dan samen zullen kiezen. De volgende keer. “Ja,” zeg ik. “Ik denk dat wij altijd samen zullen kiezen. Ook al is het maar voor even, of in een andere vorm."

De één vlucht in fantasieën en plezier. Zegt altijd ja, maar gaat uit de weg wat er echt toe doet. Wordt onrustig. Vliegt doelloos in de rondte en put zichzelf uit.De ander stort zich op zijn werk. Op status, carrière en bezittingen. Verhardt. Ontneemt zichzelf zuurstof, door het vurige najagen van succes. Wat is dat ook alweer, plezier?En weer een ander wordt stug en star. Komt vast te zitten in de klei. Ziet geen mogelijkheden meer en kan alleen nog maar wachten. Waarop eigenlijk ook alweer?Het zijn verschillende uitingen van hetzelfde probleem. Mensen uit balans.AyurvedaAyurveda is een 4000 jaar oude natuurgeneeswijze uit India. Ze beschrijft drie typen energie, die elkaar in balans houden:

Heeft de wereld een burn-out?Omdat we haar symptomen negeren?Ze schreeuwt al zo lang. Langzamer, alsjeblieft.Waarom luisteren we niet?Het ijs dat smelt. Het vuur dat brandt. De temperatuur die stijgt. Giftige lucht en plastic soep.Diersoorten die uitsterven. Zoveel mensen ziek.En we gaan maar door.Maant de aarde ons zo tot stilte? Tot gedwongen rust?Want ik herken deze signalen. Dit proces. Maar al te goed.Te veel hitte.Te weinig zuurstof.Benauwd naar adem happen.Organen oververhit en lichaamsfuncties onderbroken.Mijn lijf uitgedroogd en ondervoed.De energiebron uitgeput.En ik ging maar door.Tot ziekte me tot stilte maande.Tot gedwongen rust.Waarom luisterde ik niet?Gebeurt alles wat op micro niveau gebeurt, ook niet op macro niveau? En andersom? Is de wereld niet gewoon het verlengde van onszelf? En zou het kunnen dat ik ziek ben geworden, omdat onze wereld dat is? En andersom?Luister,ik luister nu.Ik hoop jij ook. 

Er bestaat in astrologie een lijn die je groei vertegenwoordigt. Je levensmissie. De ene kant laat zien met welke energie je geboren bent en de andere kant laat zien naar welke energie je toe groeit.Bij mij loopt deze lijn van Weegschaal naar Ram. Dat betekent dat ik me van nature goed kan inleven in anderen. Weegschaal is namelijk de energie van de tactvolle bemiddelaar. Het is een zachte, luchtige en charmante energie. Van geduld hebben en rekening houden met alle perspectieven. De energie van: wij, samen. Van connectie. De valkuil van Weegschaal is jezelf verliezen terwijl je rekening houdt met iedereen. Dat je niet meer weet waar de ander ophoudt en jij begint. Lamgelegd worden door alle perspectieven en pleasen.Daar tegenover staat de Ram. Ram is de energie van onafhankelijkheid en vrijheid. Van IK! Van avontuur, opwinding en je nieuwsgierigheid achterna hollen. De leider van de expeditie. Ram zegt: als je niet met me mee wilt, prima, maar dan laat ik je hier achter. Ik moet dit namelijk doen, voor mij. Dat klinkt griezelig vertrouwd. Deze worsteling tussen "iedereen" en "mij". Tussen pleasen en onafhankelijkheid. Tussen jouw gevoel en dat van mij.En dat geeft niet. Sterker nog, dit is de bedoeling! Daarom ben ik hier. Om hier balans in te vinden. Dit is mijn proces en daar mag ik mijn hele leven over doen. zucht van opluchting En jij hebt misschien een ander proces. Als je hierin geïnteresseerd bent, stuur me een mailtje. Ik zoek het graag voor je uit.Wie bewonder jij?Waar je naartoe wilt, kan je denk ik ook goed zien aan de mensen die je bewondert. Tegen wie kijk jij op en waarom? Wat voor eigenschappen hebben zij? Voor mij zijn dit bijvoorbeeld:

Ik ben altijd gek geweest op dieren. Maar nu ik er altijd eentje bij me heb, nog veel meer dan ik ooit voor mogelijk kon houden. Ik leer haar steeds beter kennen. Die kleine vriendin met haar grote poezen-persoonlijkheid. Hoe ze met me communiceert. Hoe ze eruit ziet als ze blij, nieuwsgierig, ontevreden of verontwaardigd is. Hoe ze me duidelijk maakt wat ze wil. Hoe ze soms haar geduld met me verliest. “Snap me dan!”Want soms geef ik haar niet wat ze wil. Dan aai ik haar terwijl ze wil spelen. Ze hapt dan ondeugend naar mijn handen. "Toe nou, dat spelletje met die veertjes! Je weet best wat ik bedoel!"En halfslachtig die veertjes heen en weer schuiven, met mijn hoofd ergens anders, is niet voldoende. No way. Dan doet ze niet mee. Als ik met haar speel, dan moet dat met aandacht. Met haar, hier, in dit moment. En ze heeft helemaal gelijk. Spelen doe je niet op de automatische piloot.Ze beloont me door zich uit te sloven. Vliegend door de lucht, kruipend over én onder het vloerkleed. Ze rolt over de grond, valt aan en geeft zich over, trekt gekke bekken. Ze maakt me zo aan het lachen. Die kleine clown.Ze speelt graag verstoppertje. Ik weet niet hoe, maar ze kent de regels. Aan de manier waarop ze bij me wegrent, zie ik dat het zo ver is. Vrolijk en uitdagend. Om de beurt verstoppen en zoeken. En als we elkaar vinden, achter de deur of onder de tafel, dan springt ze zo schattig en guitig rond. Staart in de lucht  “Gotcha!”En als we dan genoeg gespeeld hebben, dan komt ze tevreden bij me liggen. “Dat was leuk he?” Haar mond valt open van ontspanning als ik haar kopje kriebel.Soms gaat ze op de balkonrand zitten. Dat vind ik eng en dat mag niet. Ze doet het daarom stiekem, als ik niet in de buurt ben. Cheeky little bastard. Als ik het balkon op loop, schuift ze snel naar achteren. “Ik zat daar niet hoor!“ En soms is ze in een brutale bui en blijft ze zitten. Als ik van een afstandje "nee" roep, slaat ze geërgerd met haar staart en miauwt ze, om vervolgens schoorvoetend maar gehoorzaam een nieuw plekje te zoeken. "Maar waarom mag ik daar dan niet? Ik val heus niet hoor.”Als we een tijdje onze eigen weg in huis zijn gegaan en elkaar weer tegenkomen, geeft ze een lief, klein kickje. "Hé daar was je weer!" Ze draait zich op haar ruggetje. Kirrend. Pootjes in de lucht, buikje omhoog. “Kijk hoe fluffy! Aai me dan!” Vorig jaar had ik een filmpje gezien van een meisje dat haar kat trucjes leerde. Ik gaf het een poging met Pip. Ze keek het even aan. “Wat probeert dit mens?” Ze besloot algauw dat ze hier niet van gediend was. Ze liep bij me weg. “Dan maar geen snoepje. Ik ben geen circusact.”En ik ben daar stiekem trots op. Dat ze zich niet laat paaien. Voor sommige dieren is het blijkbaar echt een belediging: ze trucjes laten doen. Veel dieren hebben er plezier in - maar Pip, die is te eigenwijs. En volgens mij is dat iets wat ik van haar mag leren. Gewoon weglopen als iets niet voor mij is.En als ik haar oppak terwijl ze niet in the mood is voor knuffels, dan gedoogd ze het. Heel eventjes. Ik zie aan haar uitdrukking dat ze not-amused is. “Eh hallo, waarom hang ik hier ineens in de lucht en waarom bepaal jij dat zomaar?” Maar oké, ze staat het even toe. Omdat ik het ben.Mijn oma, de grootste dierenvriend op aarde, zei altijd: “dieren zijn net mensen, het enige wat ze ontbreekt is taal.” Dat vond ik lief en waar. En nu leert Pip me dat dieren toch ook echt taal hebben. Dat je alleen heel goed moet observeren en luisteren. Jezelf open moet zetten.Ik hou zoveel van dit gekke katje. Steeds meer. Mijn hart maakt er sprongetjes van. Ik dacht altijd dat dieren vooral leuk waren omdat ze zo mooi en zacht en schattig waren. Maar wat doen we ze daarmee tekort. Ze zijn zoveel meer dan dat. Ze zijn uniek en ze hebben allemaal hun eigen karakter. Little spirits zijn het. Of in Pip's geval, hele grote.En ik denk dat ze je dat pas laten zien, als je ze met geduld, liefde en respect behandelt. Als je een band met ze hebt opgebouwd. Dat daar tijd voor nodig is en de wil om ze echt te leren kennen. Om ze niet te zien als “pet”, maar als vriend. Gelijkwaardig. Net als bij mensen dus eigenlijk.

Het kapot maken van het één, zodat er plaats komt voor het ander. Rebirth. The Great Revealer. Wakker schudden. Ongemakkelijk op zijn zachts en dodelijk pijnlijk op zijn hardsts. Maar hoe pijnlijk transformatie ook kan zijn, het is de kern van evolutie en groei. Het is nodig. Het hoort bij ons.Dat is Pluto's energie. En die is nu actief in Steenbok. Daarmee neemt hij de volgende thema’s onder de loep: traditionele systemen en structuren, onze autoriteiten en machthebbers, ons publieke leven, onze carrières, het leven buiten de deur. "Onder de loep” is aardig gezegd trouwens.In werkelijkheid maakt hij onze systemen en publieke levens met de grond gelijk. Pretty accurate voor de gebeurtenissen van vandaag, he?Maar wat als de huidige gebeurtenissen alleen díe systemen kapot maken die toch niet meer werken voor ons? Die ons tegenhouden? Zodat we opnieuw kunnen kiezen hoe wij willen leven. Om nieuwe (betere!) keuzes te maken. Om te bouwen aan een wereld die beter bij ons past.Hold up, ik ga nog verder: wat als dit, deze periode, uiteindelijk onze wereld redt? Omdat we even stoppen met de rat race en daardoor tot geniale inzichten komen? Wat als we hierdoor klimaatverandering en ons milieu serieuzer gaan nemen? We zien nu al dat onze lucht schoner is; hoe goed de rust onze planeet doet. De planeet die we toch echt nodig hebben om te leven. Wat als deze crisis, de verandering met zich mee brengt, die zo nodig is?Voor ik verder ga: ik zeg hiermee in NO WAY dat het nu niet moeilijk is. Het is beangstigend - totally! Het idee alleen al om mensen te verliezen, doet me in een verlammende angst schieten. Maar juist omdat er mensen doodgaan, juist omdat het zo serieus is, wil ik de diepere betekenis van dit alles achterhalen. Uitzoomen. Want wat als het virus hier is om ons iets te leren? Dat zou betekenen dat het allemaal niet voor niks is. En het sluit aan bij mijn persoonlijke ervaring dat moeilijke tijden, waarin je leven uit elkaar spat, uiteindelijk levensveranderende inzichten brengen. Die het leven authentieker en mooier maken. Meer betekenis geven. Het ineenstorten van je dagelijkse realiteit, biedt ruimte voor reflectie. Wil je wel zo verder? Of wil je het anders? Móet het anders?Persoonlijk heb ik mijn ziek-zijn zo ervaren. Niet meteen hoor, God no, eerst was er 100% lamleggende paniek, die me nog veel zieker maakte. De inzichten kwamen pas na anderhalf jaar radeloos naar een quick-fix zoeken. Toen ik die niet vond, keerde ik naar binnen. Daar vond ik acceptatie en vertrouwen in het proces. En toen pas begon het herstel. Zou dit ook mogelijk zijn op een globale schaal? Dat deze moeilijke tijden ons iets gaan opleveren, zodra de paniek is gedaald? En zou dit jou, nu op dit moment, vertrouwen kunnen geven in het proces?Wat zou het ons dan leren? Waartoe worden we gedwongen door het virus? Isolatie en vertraging vooral.Wat zou isolatie en vertraging ons kunnen leren?Misschien dat er te veel ruis in onze wereld is. Te veel snelheid. Al dat rennen in de buitenwereld haalt ons uit ons lichaam en houdt ons vast in ons hoofd. In "moeten". We vergeten wie we echt zijn, wat we voelen, wat we willen. We zien niet meer wat er echt toe doet. We worden makkelijk gemanipuleerd. We zitten gevangen in een zelf-ontworpen realiteit die ongezond voor ons is. Welcome to the Matrix!En dit speelt niet alleen op een “betekenis-niveau” maar ook gewoon letterlijk. Fysiek. Alledaags. We worden gehaast en angstig. Al dat hollen, dat verzwakt ons. Het houdt ons continu in fight or flight, waardoor allerlei lichaamsprocessen niet goed kunnen functioneren. Het verzwakt ons immuunsysteem en onze spijsvertering en het maakt ons minder bestand tegen bedreigingen. Het put ons uit. Het maakt ons ziek. Het doet ons vergeten hoe krachtig en sterk we zijn, als we gewoon zouden zijn wie we zijn. Wat relaxter zouden leven. Minder zouden moeten.Zou deze periode ons kunnen leren om terug te keren naar binnen? Letterlijk en figuurlijk? Om daar op te ruimen en te ontdekken? En zouden we daar niet allemaal sterker en veerkrachtiger van worden?Wat als het virus er is om ons te leren hoe krachtig we kunnen zijn?Misschien is het virus er wel om ons te laten zien hoe krachtig we zouden kunnen zijn. Als we die zelf-gecreëerde realiteit, met al haar verkeerde overtuigingen, loslaten. Ze worden nu zichtbaar.Dat hoarden van WC papier bijvoorbeeld, dat komt voort uit de angst dat er niet genoeg is. Het laat onze afhankelijkheid van spullen zien. Materialisme en consumptiegedrag. Dat haalt ons uit elkaar; het maakt ons egoïstisch; het maakt ons patserig. En het zorgt ervoor dat we onzeker worden als we deze spullen níet hebben. Waardoor we heel hard gaan werken om die spullen wél te hebben. Dit kost zoveel energie. En dit gaat zo tegen onze natuur in. We zijn kuddedieren. We zijn juist gebouwd als eenheid. Om elkaar te beschermen, voor elkaar te zorgen, om samen te bouwen. Om elkaar op te bouwen. Misschien is het virus hier wel om ons te leren dat we onze tijd en geld beter kunnen besteden. Dat onze focus verkeerd ligt. Misschien leert het ons dat we door meer saamhorigheid, creativiteit, vertrouwen en rust een fijner leven kunnen hebben. En, misschien is het hier zelfs, op zo’n globale schaal, om onze systemen af te breken. Drastisch. Zodat er plaats komt voor een minder wankelend en minder separerend systeem. Zouden we daar allemaal niet beter van worden? Als ik iets geleerd heb de afgelopen tijd, is het wel dat we na donkere tijden, weer zien wat licht is. Dat het je mentaal ruimte geeft. Dat je creatief wordt. Dat je je weer gaat herinneren wie je écht bent en hoe je wilt leven. En als het op individueel niveau kan, waarom dan niet mondiaal?A Total Reset. A Huge Kick Up Our Bums. Het doet pijn. Maar we kunnen zo niet verder. We are not okay. Het is tijd voor een nieuwe wereld. We mogen hem zelf ontwerpen. Transformeren.

Dat zijn mijn initialen. Grappig eigenlijk. In het Engels klinkt het als: I am. Ik speel al een tijdje met het idee om de naam van mijn blog te veranderen. Hoewel Burnie’s Blog wel lekker bekt, klopt het niet. Want ik ben niet mijn burnout. Ik ben niet mijn energiegebrek, niet mijn herstel en niet mijn lijf dat in de war is. Ik ben zelfs zo niet deze dingen, dat het steeds benoemen ervan me omlaag haalt. Ik ben wel even beperkt in mijn doen en laten, maar niet in mijn zijn. En dus broed ik op een nieuwe naam.Vorige week verscheen I am steeds op mijn radar. Ik ga je vertellen hoe. Met een paar omwentelingen. Ik had wat moeite om to the point te blijven, dus deed ik dat lekker niet.

Angst is een beschermingsmechanisme. Helemaal oké is als het eventjes duurt. Het zet je in fight or flight, zodat je in actie kan komen. Alle energie gaat naar je spieren, zodat je kan aanvallen of weghollen. Prima! Maar het legt ook je immuunsysteem en je spijsvertering plat. En dat wordt ongezond als het lang duurt.Ik hoop daarom dat je het jezelf toestaat om te ontspannen. Om thuis te cocoonen en het nieuws even los te laten. Je angst heeft zijn werk gedaan; je hebt de nodige maatregelen genomen. Je hebt alle artikelen gelezen en je weet nu hoe je jezelf en anderen moet beschermen. Good job!Nu mag je even genieten van de isolatie. Lukt dat jou? Het voelt misschien verkeerd, omdat de reden ervan niet cool is. Maar ook dat is een vorm van jezelf gezond houden. Self-care is niet alleen vitamine C slikken en je handen wassen. Het is ook jezelf beschermen tegen de continue stroom aan beangstigende informatie.Ik hoop dat je een boek pakt waardoor je de wereld vergeet. Een serie opzet die je aan het lachen maakt. Dat je danst door de kamer of net als in Italië op je balkon. Dat je stopt met bijhouden hoeveel gevallen er zijn, maar dat je focust op jezelf, je familie, vrienden en buren. Dat je even van thuis-zijn mag genieten. Van jouw persoonlijke Holy Kingdom. Dat je de collectieve paniek buiten de deur houdt. Die helpt ons vanaf dit punt niet meer verder. En realiseer je hoeveel mensen er voor elkaar zorgen en hoe fijn dat is. En denk aan al de moedige mensen die in frontlinie werken. Ik krijg daar kippenvel van. Wat bestaan er ongelooflijk dappere mensen! Ja, er is paniek en dat is oké. Begrijpelijk. Maar er is ook zoveel bescherming, saamhorigheid en vertrouwen. Het een sluit het ander niet uit. Gelukkig. 

Heb je de berichten gelezen over de miljoenenfraude bij de RUG? De beschuldigde hoogleraar, daar heb ik zo’n vijf jaar mee samengewerkt. Ik heb hem een beetje leren kennen. Als leidinggevende. Als mens. Iets te intelligent voor ons gewone mensen. Een beetje intimiderend, vond ik in het begin. Met zoveel kennis van de wereld en een woordenschat van hier tot Tokyo. Die te snel en wat monotoon uit zijn mond komt rollen. Al gauw merkte ik dat hij een sympathieke weldoener is. Iemand die veel geeft om de mensen om hem heen. Iemand met humor en passie voor wat hij doet. Iemand met grote idealen, die te veel werkuren maakt. En daarom niet altijd de tijd (geduld!) heeft die nodig is om bij de RUG te kunnen werken.Hij heeft in juridisch opzicht een fout gemaakt. Door de geldstromen anders te laten lopen dan zou moeten. Maar dus niet om in zijn eigen zak te steken hè.Kijk, de RUG kan een ontzettend sloom en star instituut zijn. Zeker als het om financiën gaat. Dat zal iedereen die er werkt beamen. En de grote projecten waar hij aan werkte -het opleiden van internationale humanitaire wetenschappers en hulpverleners- zouden moeizaam tot stand gekomen zijn zonder een zekere mate van financiële vrijheid. Dus die creëerde hij. Niet volgens het boekje, nee. En het boekje is natuurlijk wel belangrijk in zo'n grote organisatie. Maar ik ben er van overtuigd dat iedere cent terecht is gekomen bij de opleiding en de wetenschap. Bij de internationaal geroemde projecten waar de RUG terecht mee te koop loopt. Daar waar het uiteindelijk moest zijn. De beschuldigingen van fraude hebben hem kapot gemaakt. Ontslag, burn-out, depressie, isolatie, beslaglegging op zijn bezittingen. Niet alleen hij, maar zijn hele gezin heeft er zwaar onder te lijden. Een man die zich 25 jaar lang kapot heeft gewerkt voor een organisatie die hem nu niet bij zijn inbox laat. Waardoor hij zijn onschuld niet kan bewijzen. Hij zou kunnen aantonen dat iedere cent naar de opleiding is gegaan, maar, hij is al veroordeeld voor zijn trial. De alarmbellen gingen terecht af bij de bestuurders, zeker, maar het fraudeprotocol werd al ingezet voordat de kwestie goed en wel onderzocht was. Fraudeur, staat er nu achter zijn naam. Zijn internationale reputatie lijkt verwoest. De reputatie waarmee hij deuren opende voor jonge wetenschappers en hun idealen. De wereld valt over hem heen. Althans, zo zal het voelen. En het nieuws dat ik anders misschien wel klakkeloos aangenomen zou hebben, daar krijg ik nu een onbestemd gevoel bij. Het zijn opeens maar woorden, geschreven door íemand. Een journalist die het mis kan hebben. Een persvoorlichter die het halve verhaal maar kent. Een bestuurder die overhaast conclusies trekt.Hij zal er in professioneel opzicht weinig aan hebben, maar toch wil ik de lucht in sturen dat ik hem vertrouw. Gewoon als mens. Dat ik hem geloof. Dat ik snap dat we meer zijn dan de immense bureaucratische, patriarchale instituten van onze samenleving. Dat we mensen zijn die fouten maken. Die misschien helemaal niet zo kwaad bedoeld waren. En dat hij dit, wat hem nu overkomt, niet verdiend heeft. Dat ik weet dat hij een goed mens is.Ik stuur hem moed en sterkte en vertrouwen. De moed om het oké te vinden om even helemaal uit elkaar te vallen. Dat is soms nodig. Zodat je jezelf daarna met zoveel meer begrip van het leven weer in elkaar kan zetten. Want als ik heel erg uitzoom en er van een afstandje naar kijk. Dan denk ik een beetje brutaal: misschien he, misschien moest hij zich wel even helemaal losmaken van alles. En misschien was zo'n helse breuk wel de enige manier om hem een ander pad op te krijgen. Of misschien zorgt deze crisis wel voor broodnodige veranderingen bij de RUG .Want voorafgaand aan verandering, is het op zijn minst eerst ontzettend oncomfortabel. Zodat we in beweging komen. Zodat we niet langer slapend mee kúnnen draaien in oude systemen. Het moet eerst onhoudbaar worden. Zodat we geforceerd worden om het anders te doen. Om te groeien. Maar misschien projecteer ik. Want zo voelt deze periode voor mij. Iets wat mijn allergrootste nachtmerrie was, is een zegen aan het worden. Het maakt de weg vrij voor een verandering van koers. Het opent me de ogen voor welke versies van mij er nog meer bestaan. Ja, het is soms moeilijk, maar ik geloof nu dat onze ontberingen uiteindelijk vóór ons werken. Ook al voelt dat in het moment vaak niet zo. En misschien heb ik het wel helemaal mis. Zoals ook een journalist of wetenschapper het mis kan hebben. Dat kan natuurlijk. Maar als het om andere mensen gaat, weten we toch eigenlijk niks Echt Zeker? En daarom mogen we wel wat meer vertrouwen hebben in onze eigen intuïtie. Meer dan in de woorden en conclusies van een ander. Want je eigen intuïtie niet vertrouwen, eigenlijk is dat pas fraude.

Hij is er zo eentje die zich niet in een hokje laat duwen. Zo eentje die blijft verrassen. Hij luistert bad-ass hiphop-muziek en zijn favoriete instrument is de viool. Als hij de stad in gaat, blijft hij tot er niemand meer overeind staat, maar op zijn vrije dagen maakt hij het liefst wandelingetjes in het bos. Hij wil vooral lekker luchtig leven. Maar als hij geraakt wordt door een film (ook-al-zegt-hij-van-niet) stuurt hij me 3 dagen later nog wikipedia-weetjes over het plot en de acteurs.Op onze tweede date vroeg ik hem naar zijn lievelingsdier. Want dat zegt veel over iemand, denk ik. "Eend", zegt hij.En ik ben op slag verliefd. Want als je uit alle dieren kunt kiezen - leeuwen en olifanten en orka’s enzo- en je kiest een eend, dan moet je wel heel erg lief en zacht zijn van binnen. Dan geniet je van de kleine dingen. Dan ben je bescheiden en tevreden.We zaten op een omgevallen boom in het plantsoen. Hij had kokos-koffie-speciaalbiertjes meegenomen en een reep chocola. Zo’n XL reep, weet je wel. Helemaal voor mij alleen, want hij houdt zelf niet van chocola. Wel van gekookte eitjes. Die toverde hij uit zijn jaszak. Zijn levenslust, leerde ik later. Gekookte eieren en de haring van de Sontplein-visboer. Veel meer heeft hij niet nodig.Op deze boomstronk kletsten we honderduit. Onder andere over onze overleden katten. Die van hem (Trees) kon haar urine niet meer afvoeren waardoor ze helemaal opzwol. Die van mij (Stippel) overleed te midden van chaos waardoor we genoodzaakt waren haar lijfje een paar dagen in de vriezer te bewaren… Zo wreed. Maar we lachten. Zo zielig en zo kut, maar we lagen in een scheur. Wat kan het leven gemene spelletjes uithalen he?Toen moest ik heel nodig plassen en renden we zo hard we konden door de blubber naar café Zondag. Waar we ook meteen een cappuccino bestelden. We zaten tegenover elkaar en ik stelde me voor hoe het zou zijn om hem te kussen. Ik keek stiekem naar het plukje borsthaar dat eigenwijs boven zijn shirt uitstak. Hoe zou zijn huid ruiken?Hij zou een paar dagen later vertrekken naar Mexico en Amerika voor een rondreis. Hij vertelde me hoe eng hij dat vond. Het zou misschien wel zijn einde worden, dacht hij, want heb je wel gezien hoe groot die spinnen daar zijn? We lachten voluit terwijl we cru een lijstje maakten van alle dingen die mis konden gaan. Ik was onder de indruk van zijn oprechtheid. Geen macho, geen geheimen. Dit ben ik. Ontwapenend zichzelf.Voordat wij elkaar op een dating-app aantikte, kenden we elkaar eigenlijk al 10 jaar. Nou ja, we hadden wel eens in dezelfde collegezaal gezeten, maar ik had hem nooit gesproken. Ik wist niet dat hij wist wie ik was. Ik vroeg hem laatst wanneer hij wist dat hij echt iets met mij wilde. Hij antwoordde: "Toen ik je tien jaar geleden in de collegezaal zag zitten." Hè? Jij, charmeur!Maar hij blijft volhouden dat het waar is. Dat hij mij altijd zag lopen of fietsen in de stad en dat hij tevergeefs probeerde oogcontact te maken. In zijn vrjendgroep sta ik bekend als "dat meisje dat nooit hoi tegen hem zegt".Oeps. Ik ook altijd met mijn hoofd in de wolken. Als hij me nog één keer had zien fietsen, had hij me van mijn fiets gesleurd en me over zijn schouder meegenomen. Zegt ie nu stoer.Maar dat was gelukkig niet nodig want ik tikte op zijn foto in de app. Op zijn hemelsblauwe ogen en zijn mooie rode baard. Ik vond hem eruit zien als een zonnige herfstdag. Echt waar. Zijn gezicht heeft de kleuren van een Indian Summer.Na een tijdje appen, spraken we voor het eerst af. Het was mijn vierde date in een paar maanden en ik had er geen zin in. Dit is echt mijn allerrrrrlaatste want ik vind daten NIIIKS AAAN!! Ik ben er gewoon NIET voor gemaakt dus whateverrrrr! Ik liep het kroegje binnen en daar zat hij. Zo lief aan een hoge tafel te wachten. En het lood in mijn schoenen veranderde in wolkjes. (Zó rom-com! Geloof je me nog?)Twee maanden later maakte ik een reis en bij terugkomst kwam hij mij -met een gebroken voet- verrassen op Schiphol. Hij deed mij smelten. Hij was zo ongeremd in liefhebben. Ik hoorde het tikken van zijn krukken, zag zijn blije hoofd in de menigte en dacht: FUK! Dit is het hè? Het begin van liefde. We namen verkering. En na precies een jaar rom-commen, belandden we opeens aan de andere kant van het leven. Ik werd ziek. Jezus, wat moet dat moeilijk zijn geweest. Om iemand waar je van houdt door zo'n dal te zien gaan. Zorgen in plaats van reisjes. Geen weekendjes weg, geen feestjes, geen vrienden over de vloer. Geen spontane dansjes door de woonkamer op Cheb Khaled. Niet eens samen een boodschapje of een wandelingetje in het park.En als ik dan een opleving heb, worden we herinnerd aan hoe het eigenlijk zou moeten zijn. En het maakt hem zo verdrietig. Hij houdt zich groot, maar ik zie het heus. De eenzaamheid. Zijn bescheiden maar toch zo ongrijpbare wens om samen met mij de wereld te ontdekken. De angst dat ik om onverklaarbare redenen weer achteruit zou kunnen gaan. Het gevecht tussen vertrouwen houden in een toekomst samen en hoe-lang-the-hell-houd-ik-dit-wachten nog vol.Genoeg. Ik heb geen keuze. I signed up for this. Blijkbaar ergens somehow, als je er in gelooft. En daarom lukt het mij. Om vol te houden en bij tijden zelfs te genieten van het proces - bizar genoeg. Maar hij heeft hier niet voor getekend. Hij mag kiezen. Elke dag opnieuw.En nu gaan we zo heel langzaam, met kleine stapjes en veel praten, huilen, lachen en aan het idee wennen, uit elkaar. En ik ben zo trots op hem. Dat hij zo'n moedige keuze maakt. Dat hij inziet dat dit hem opslokt. Dat hij ziet dat hij ondanks zijn liefde voor mij niet meer gelukkig is. Dat hij voor zichzelf kiest.Want het is mijn absolute nachtmerrie om in een relatie te zitten waarin je elkaar tegenhoudt. Dat wens ik niemand toe, en hem al helemaal niet.Er is wel verdriet, maar geen gevecht. Geen paniek, geen angst. Er is wel gemis, maar geen hysterie.Er is wel een einde, maar het is niet het einde.Ik ben vooral zo dankbaar voor dit mooie verhaal. Voor 3 jaar giechels en knuffels. Voor al het vertrouwen en alle grapjes. Voor alle keren dat we in bed zo erg de slappe lach hadden dat we geen geluid meer konden maken. We verbraken onze regel van "geen grapjes na 23:00" altijd.Misschien waren we niet bedoeld voor altijd. Maar de liefde, die blijft. Hij zal for ever and ever een glimlach op mijn gezicht toveren. Die mooie zachte eenden-man. De liefste die ik ken.

En als ik dan naar buiten kijk en al die mensen zie fietsen, dan denk ik: zal ik het ooit weer voor lief nemen? Dat je benen je krachtig vooruit trappen. Dat je lijf je naar allemaal plekken brengt.Gewoon. Omdat je dat besloten hebt. Met je hoofd ergens anders. Dat je naar links gaat en naar rechts en Oh ik ben er al! Zal ik die fysieke vrijheid ooit weer voelen?

Mijn guilty pleasure is reality tv. Makkelijk vermaak. Ik vind het lekker om me even te verliezen in leven van anderen. Ik heb zelfs een paar seizoenen van Keeping up with the Kardashians gekeken. Het zijn natuurlijk niet de grote huizen, flashy auto's en de Chanel bags waar ik van geniet. Maar van het grote gezin met nog grotere persoonlijkheden. Ik vind het bijzonder om te zien hoe die 5 zussen met elkaar omgaan. Hoe ze uithalen en lachend bijleggen. Hoe ze hun pijn verbloemen en kwetsbare momenten hebben. Hoe ze ruzie maken en liefhebben. Hoe ze mens zijn.Bijna een soort psychologie 101. Zo, heb ik het toch nog even verantwoord weten te maken.De eerste seizoenen vond ik funny. Toen het allemaal nog wat simpeler was. Het ging toen vooral om de zussen en hoe ze elkaar lachend aan hun enkels de vloer over slepen. Hoe de grote zussen hun kleine zusjes leren over the birds and the bees. Cute. Zoveel plezier en mogelijkheden!Later zie je vooral diepgewortelde pijn. Ze worden obsessief met spullen. Ze trouwen met verkeerde mensen voor het plaatje. Ze sleutelen continu aan zichzelf. Alles schreeuwt om perfectie. En daarom consumeren ze zoals je dat nog nooit iemand hebt zien doen. Want ze worden keihard veroordeeld door alles en iedereen én ze veroordelen alles en iedereen keihard terug. Linksom of rechtsom; het is nooit goed. Zij niet, wij niet, hun niet, en die daarzo - die al helemaal niet!En het is niet hun schuld. Het zijn maar mensen. Slachtoffers van een ziek systeem. Een systeem dat ons uiteendrijft en rangschikt. Een maatschappij die ons leert dat wij beter zijn dan zij.De gevoelige, grappige vriend van één van de zussen, worstelt met verslaving en depressie. Op een gegeven moment heeft hij het zo moeilijk dat hij 's nachts leeft op alcohol en overdag slaapt op slaappillen. Niemand begrijpt het. Verwijtend roepen ze: je hebt drie mooie gezonde kinderen, je hebt een prachtig groot huis en 12 mooie auto’s! Jij-Zou-Gelukkig-Moeten-Zijn!Waarop hij verontschuldigend zegt: “I know I have everything, but it doesn’t féél good inside.”Hartverscheurend.Ik hoor ik het hem af en toe nog zeggen met een gebroken, bijna smekende stem.Hij begrijpt het zelf óók niet.Ze hebben alles, maar waarom vóelt het dan niet zo?Omdat ze alles hebben volgens een leeg systeem. En vervolgens worden ze door dit kapotte systeem ook nog eens uitgekotst omdat ze niet gelukkig zijn met alles wat ze hebben. Continu veroordeeld. Je zou maar moeten leven met 140 miljoen volgers.We veroordelen ze omdat ze hun lippen opspuiten en we verkneukelen ons als ze er een keer niet perfect uitzien.We veroordelen ze omdat ze niks zouden kunnen behalve hun kleren uittrekken voor de camera, maar we lachen ze uit als ze een studie rechten oppakken. We veroordelen ze omdat ze te weinig aan liefdadigheid doen en we vinden dat het image-matig is als ze wel geld doneren. Elke actie wordt gezien en beoordeeld. Ze liggen continu onder vuur. Ik ben afgehaakt omdat het me inmiddels buikpijn geeft. De pijn is zo opgestapeld. Ze ontploffen continu. Vallen tegen elkaar uit. Maar ze zijn gewoon bang. Lopen rond met lijven vol trauma's.Het zijn ook maar mensen. Met omstandigheden en een leercurve. Met pijn zoals jij en ik. Het enige verschil is dat alles is uitvergroot. En dat zij hun onzekerheden en pijn kunnen verbloemen met materiële spullen. En aan de hoeveelheid spullen die ze hebben, kan je zien hoe groot die berg pijn eronder wel niet moet zijn.

Voor iedereen die vastloopt. Voor iedereen die niet lekker in zijn vel zit en maar niet begrijpt waarom.Allereerst: er is geen quick fix. Als dat zo was, dan zou je er niets van leren. En dat is precies waarom dit gevoel er is hè: om je iets te leren. Het is je persoonlijke Mr Miyagi. Yoda. Streng. Het houdt je tegen, terwijl je allemaal stomme klusjes moet doen. En dan op een dag kijk je terug en denk je: holy crap  - dit was allemaal onderdeel van Het Proces! En wat ben ik gegroeid en dankjewel Yoda, ik kan nu dingen bewegen met mijn mind. Awesome!Ok here we go. Het Proces vanuit mijn beleving. Ik hoop dat het niet al te belerend over komt, want ik schrijf dit net zo goed voor mij als voor jou. 1. Erkennen en zoAls je je niet goed voelt, is het tijd voor verandering. 2. TranquilloAls je niet weet wat je moet veranderen, is het tijd om stil te worden. Rustiger aan te doen. Zodat je kan uitvinden wát je moet veranderen. Je perspectief of je omgeving? En hoe dan precies? Wees geduldig, want keuzes maken in chaos is niet duurzaam. Het antwoord is er misschien niet morgen, maar het ligt al wel ergens voor je klaar. Het kost alleen wat tijd en moed om bij die schatkist te komen. Dat is oké. Don’t rush it. Dit is je belangrijkste speurtocht ooit. 3. Introducing: your thoughtsRust nemen als je hyped up bent door de rat race, poeh, dat is misschien wel het engste wat er is. Je hoort ineens die 2 miljoen gedachten die rond razen in je hoofd (wat eigenlijk maar 10 gedachten zijn die de hele dag op repeat staan! Shocking he?!). Van die gedachten die zeggen: “je moet meer, je moet beter, je bent niet goed genoeg, je moet harder werken en er meer voor doen." Je hoort ineens hoe fel en gemeen je innerlijke criticus is. En wat voor rare dingen je jezelf wijsmaakt.Maar weet: dit ben jij niet en dit is tijdelijk. Het is waarschijnlijk een situatie/omgeving/plaatje waar je je probeert in de wurmen, die gewoon niet zo bij je past. Geeft niks. Het leven is uitproberen terwijl je gaat. En dude, wat heb je er veel van geleerd! Maar nu is het wel zaak dat je jezelf uit deze situatie haalt. Zodat je kan uitvinden hoe en in welke omgeving jij wel tot je recht komt. Ik las laatst een boedhistisch gezegde "if a flower doesn't bloom, you don't change the flower, you change its environment". En ja. Dat is eigenlijk wel zo hè. Dus zoek de stilte op. Vind je dit moeilijk? Is het ook. Het kost mij zoveel meer discipline om te vertragen, dan om in actie te komen. Maar jij kan dit. Maak elke dag een tekening, doe yoga, speel met je kat, mediteer, wandel, geef jezelf een voetmassage. Want alleen in stilte kan je je innerlijke criticus leren herkennen en onderscheppen. En alleen dan kan je op venijnige gedachten reageren met: “ja, ik hoor je en ja, ik wil me inderdaad beter voelen, maar ik geef mezelf rustig de tijd om uit te vinden hoe dat werkt voor mij en ik wil genieten van het proces dus SHUSSSHH you little shit” (maar dan eigenlijk zonder oordeel natuurlijk).4. ReprogrammerenEn als je je gedachten begint te horen en herkennen, dan kan je besluiten welke je verder helpen en welke je tegenhouden. Welke gedachten je leven leuker maken en welke gedachten het je onnodig moeilijk maken. Je gaat je hersenen re-programmeren. Welcome to the matrix! Welke gedachten mogen in de trash can en met welke programma's werk je het liefst elke dag? Niet alles wordt nu opeens appeltje eitje. Het is geen magic. Dit is hard werken. Trainen. Maar je kan jezelf er doorheen wandelen. Jezelf aanmoedigen. Jij wordt de beste cheerleader die je ooit hebt gehad.En heb je wat hulp nodig? Logisch, het is helemaal nieuw! Therapeuten en coaches en huisartsen hebben het niet voor niks zo druk: we zijn allemaal een beetje in de war en kunnen wel wat hulp gebruiken. Geeft niks - fijn toch juist, dat het er is zodra we het durven te vragen.Vind vooral iemand waar je blij van wordt, ondanks de zwaarte van de onderwerpen. Iemand die de tijd voor je neemt en zich aanpast aan jouw tempo. Coaches als @noeska.adriana of @the.holistic.psyhologist die zoveel content delen op instagram vind ik mega inspirerend (ik ken ze niet persoonlijk, maar het lijken me geweldige coaches. Review sowieso even wie je volgt op instagram. Do they spark joy? Heb je er iets aan? Marikondo ook je social media!)

Ik heb via een online conferentie wat lezingen gevolgd. Van hele wijze mensen. Healing with the Masters heette het. En die Masters hè, die beamen de waarheden die me de laatste tijd worden ingefluisterd door mijn eigen lijf. Onderaan een klein stukje uit de lezing van Colette Baron-Reid. Vanaf minuut 2 legt ze precies uit wat ik met mijn stukjes probeer over te brengen. Je hoeft niet te kiezen. Het mag allebei. Gevoel en ratio. Angst en vertrouwen. Wetenschap en magie. In een gelukkig leven is plek voor polariteit en balans.En dat zeg ik niet vanuit mijn ego, maar om je te vertellen: jij weet het ook. Wat jouw waarheid is. Wat je nodig hebt. Het zit van binnen. Het is alleen zo lastig om bij die diepste waarheid te komen als je elke dag zo aan het rennen bent. En als je zo getraind bent om alleen de éne kant van het leven te zien. De feiten, het nieuws, de politiek, de kritiek, het moeten, het denken.Juist die dingen die je de hele tijd in fight or flight modus brengen. Je zet jezelf onbewust elke dag schrap voor het gevecht. Niet voor de mooie, fijne dingen, want daar durven we eigenlijk niet op te hopen. En ik snap ook wel dat het niet altijd allemaal love and light and kumbaja kan zijn. Soms moet je even doorpakken en je gevoelens en wensen aan de kant zetten. Maar wat als we nou niet hoeven te kiezen? Wat als we nou eerst even “EN” doen? Ziek zijn frustreert me mateloos EN ik vind het gaaf dat ik de ultimate self-care queen aan het worden ben.Mijn innerlijke criticus is luid EN ik hou van mezelf. Ik geloof in wetenschap EN ik geloof dat er meer is dan wij kunnen onderzoeken.

WAARSCHUWING: dit wordt een mega ONGENUANCEERD stukje. Want blijkbaar ben ik diep van binnen ontzettend boos. En daar ga ik nu over schrijven.Ik ben boos dat mijn huisarts altijd zo snel mogelijk van mij af wil. Dat ze probeert het gesprek af te ronden terwijl ik nog middenin een zin zit. Dat ze niet haar best doet om mij te helpen helen, zoals ze beloofd heeft toen ze haar artseneed aflegde. Ik ben boos dat ze me sceptisch aankijkt als ik zelf op zoek ga naar oplossingen.Nee mevrouw, ik ben niet gek. Ik ben een redelijk pientere vrouw met onvoorstelbaar veel levenslust en ik ben op zoek naar beterschap. Waarom doet u, júist diegene die mijn herstel hoort te begeleiden, mij af met een gehaast telefoontje waarin de boodschap vooral ‘nee’ is? Wilt u soms liever dat ik de rest van mijn leven in een hoekje wegkwijn?Ze maakt me razend. Ik heb me inmiddels bij een andere praktijk aangemeld, maar ik ben natuurlijk vooral boos op het systeem. Want dát is wat mijn huisarts zo sceptisch en gehaast maakt. Dát is waarom ze mij niet kan helpen.En nu ik toch bezig ben met mijn boosheid: ik ben ook heel erg boos dat mensen in boten moeten vluchten uit oorlogsgebieden. Omdat domme klootzakken de hele tijd met bommen gooien. En ik ben ZO BOOS dat er dan mensen zijn die roepen dat ze hier niet welkom zijn.Ik ben boos dat onze leiders ons niet beter beschermen. Dat hun eikelige prioriteiten helemaal verkeerd liggen. Ik ben boos dat we tegen elkaar worden uitgespeeld. Dat we opgroeien met de gedachte dat er niet genoeg is. Dat het een “dog-eat-dog” wereld is. Jahaaa, maar-dus-alleen-omdat-wij-dat-zo-hebben-gecreë-heeerd! Zo hoeft het niet te zijn!En ik ben ook boos dat we dieren kweken alsof ze niets meer zijn dan hompen vlees. Ik ben boos dat er overal ziekmakende stoffen in zitten en dat we de natuur (en dus onszelf!) niet beter beschermen. Ik ben boos dat het zo makkelijk is om als consument verkeerde dingen te kopen. Dat je zonder het te weten elke dag plastic op je gezicht smeert. Omdat er op het potje staat dat het zo lekker hydrateert - 24 uur lang!Ik ben boos dat we verleid worden om zoveel kleren te kopen en dat het niet écht tot ons doordringt hoe ze gemaakt zijn. Na het kijken van de Hunger Games dacht ik: fuck - wij ZIJN die capitol-idioten met hun extravagante kleding en eten in overvloed terwijl de rest van de wereld honger lijdt. En ik doe er dus gewoon aan mee!Ik ben boos dat we wetten nodig hebben die onze kinderen beschermen tegen uitbuiting. Waarom is dit niet vanzelfsprekend? Hoe kan het dat er zoveel mensen zijn die voor macht en geld kiezen over de rug van anderen?Ik ben boos dat vrouwen volle lippen moeten hebben en dat ze er daarom maar giftig vulmiddel instoppen. Ik ben boos dat ons geleerd is om onze lijven af te wijzen, in plaats van ermee samen te werken.Ik ben boos dat mannen niet mogen huilen omdat dat zwak zou zijn. En dat ze hier tikkende tijdbommen van worden. Of emotioneel afgestorven koele kikkers, die we dan vervolgens heel veel macht geven. Tot CEO benoemen omdat ze "zo lekker besluitvaardig en zelfverzekerd zijn. Ja hoor, dump je giftige troep maar in de zee. Lekker efficiënt!"Ik ben boos dat vrouwen en millennial's (laat staan vrouwelijke millennial's!) weggezet worden als overgevoelige dramaqueens, terwijl de wereld er zoveel beter van zou worden als we serieus genomen zouden worden. En ik ben zooo boos dat een vrouwenleven in zoveel landen minder waard is en dat homoseksualiteit zo vaak nog gezien wordt als verkeerd. Ik ben boos dat ik niet eerder snapte wat spiritualiteit was. De boodschap zit in iedere Disney-film! In Avatar, Pocahontas, the Lion King, Frozen, Maleficent, Belle en het Beest en zo. En in STAR WARS (Han solo! Yoda! The Force!). We zijn ermee opgegroeid! Waarom leven we er dan niet naar? We zijn toch opgegroeid met verhaallijnen waarin the good guys samenwerken met de natuur en hun eigen innerlijke pad volgen om een mooiere betere wereld te creëren? En verhaallijnen waarin the bad guys de wereld plat willen leggen om er multinationals op te bouwen? Waarom staan we dit dan toe?

It’s brewing. De opmars van de zachte krachten. The NOW age. Voel jij dit ook? Zo niet, dan kan je het zien aan de mode. Aan de wijde broekspijpen, 10 lagen sieraden en fleurige hoofdbanden. Aan modellen die "anders" zijn, want anders is eindelijk mooi. Aan het aantal yoga-scholen waar je langsfietst op weg naar je werk en aan de woorden fair en duurzaam en groen in de supermarkt.Je ziet het zelfs aan de burn-outs en depressies die zo bij onze generatie lijken te horen. En dus niet omdat we theatrale stresskippen zijn he. Nope! Het is een natuurlijke beweging, die ons om verandering vraagt.Geefs niks dus, als het even niet zo lekker gaat. Logisch zelfs! Het is de broodnodige moonsoon die met zijn harde gekletter ouwe meuk wegspoelt. Zodat dat alles wat wel blijft, weer kan groeien en bloeien.Oudere millennialsBen jij een wat oudere millennial? Grote kans dat je moeite hebt met de afspraken van onze samenleving. Met je te pletter werken voor status, zekerheid en controle. Met je wensen opgeven voor oppervlakkige ambities en meedoenerij. Met de lege inhoud van een status-gedreven leven.En dat is dus geen teken van zwakte hè. Sterker nog: het is helemaal de be-doe-ling! Wij hóren namelijk met het oude te breken. Veel stugge regels van onze samenleving dienen ons niet langer. Ze waren ooit nodig en hebben ons veel gebracht, maar nu kunnen we verder. We zijn toe aan de volgende stap. Nu wij zo rond de 30 zijn en soort van volwassen-ish, is het aan ons om het oude (gedeeltelijk) af te breken. Zodat we lekker verder kunnen bouwen aan wat wel bij ons past. Het is namelijk ook ónze wereld. En voorafgaand aan verandering, is het meestal eerst even ontzettend oncomfortabel. Dat is nodig. Dat is de nodige schop onder je kont, zodat je in beweging komt. Zo van: hup, wakker worden! Tijd om jezelf te leren kennen, in plaats van slapend mee te draaien in oude systemen!

Ken je die doosjes met gaten waar kinderen het juiste vormpje doorheen moeten duwen? Psycholoog Nienke Thurlings, die ik op instagram volg, gebruikte dit als metafoor om uit te leggen waar het nou misgaat. Hier in Nederland. We zijn natuurlijk allemaal verschillende vormpjes. Maar onze cultuur probeert koppig iedereen door hetzelfde gat te duwen. En zo raken mensen van zichzelf verwijderd. Zo worden mensen onzeker, ziek en negatief.Nienke vertelt dat er culturen zijn waar ze goed observeren hoe kinderen zich in hun eerste levensjaren gedragen. Dat is waar hun natuurlijke kracht ligt. Ook later als ze groot zijn. Opvoeden wordt dan eigenlijk: het cultiveren van juist die kwaliteiten die je kindje van nature heeft. En erop vertrouwen dat dit hem of haar een mooi leven zal brengen. Mooi hè?Ik ben sowieso een driehoekje. Als een vlieger. Ik waai met alle winden mee en pik van alles op. Vaak onbedoeld. Voor ik het doorheb, heeft mijn hoofd 101 verbanden gelegd.Toen ik een jaar of 5 was kreeg ik van mijn Algerijnse familie het koosnaampje gat el gheloui: dromerig straatkatje. Dat ik hield van rondzwerven/-zweven was toen al duidelijk. Ik liep mijn nieuwsgierigheid achterna en droomde een eind weg.Ik was ook vaak kwijt en liep continu met mijn hoofd in de wolken tegen lantaarnpalen op. Maar ik kwam altijd terug. Tevreden, opgeladen en vol inspiratie. En die bulten, die krompen wel weer.Toen ik na mijn studie als projectleider bij een universiteit aan de slag ging, nam ik niet meer de tijd om te zweven. Dat werd tijdverspilling. Ik was altijd doelgericht onderweg. Gehaast en ongeduldig. Altijd met mijn hoofd bij alles wat nog moest. Lijstjes en vinkjes en afstrepen enzo. Niet zo afdwalen! Productief zijn. Kom op, bij de les blijven, chaoot! Zo praatte ik tegen mezelf.  En daarmee wees ik een essentiële kant van mezelf af. Die kant die het zo heerlijk vindt om zich te verliezen in ideeën en gedachten en gesprekken en ervaringen. Mijmeren en fantaseren en observeren. Informatie opzuigen. Analyseren. Verliefd worden op kleuren en vogels en lieve mensen op straat. Gewoon mijn interesses volgen en nieuwe waarheden ontdekken. Toch moet ik ook daarin oppassen. Want hoewel zweven heerlijk is, is het belangrijk om regelmatig af te dalen. Voetjes op de vloer. Bijtanken. Focussen. Alles in balans.Gelukkig zijn er rondjes en vierkantjes die me daaraan helpen herinneren.Rondjes die zeggen: ja het is inderdaad superinteressant in de wereld enzo, maar zullen we dan nu gaan koken en dan lekker lang tafelen met een fijn muziekje op de achtergrond? En wil je nog een kopje muntthee?En vierkantjes die zeggen: ja dat is een leuk idee, dat gaan we doen. Maar dan eerst alle ruis weghalen. Even alles ordenen en dan bij stap één beginnen. En omgekeerd, denk ik dat ik de rondjes juist een beetje in beweging kan krijgen. Ontdekken. Laten we op vakantie! En dan bedenken hoe we dat heerlijke vakantiegevoel voor altijd kunnen vasthouden.En dat ik de blik van de vierkantjes een beetje kan verruimen. Want het leven is geen praktische, rechte lijn. Er zitten bochten en kronkels en glijbanen in. Wiiieeeee!Handig toch? Dat we elkaar allemaal aanvullen. Beter maken. En in plaats van ons te irriteren aan de verschillen, zouden we daar toch dolblij mee moeten zijn? Samen de Toren van Babel bouwen! We zouden het kunnen hoor. 

Ik heb ooit een cursus culturele antropologie gevolgd. Leuk was dat. Over inheemse stammen en hoe zij het leven inrichten. Want er is natuurlijk niet alleen onze manier. Er bestaan andere familie-structuren, geloven en geneeswijzen. Andere opvattingen over de tijd, over liefde, schoonheid, status en succes. Er bestaan duizend-en-één verschillende werkelijkheden.En om die te kunnen onderzoeken, leerden we dat we vrij van oordeel moesten zijn. Dat is knap lastig, want je kijkt automatisch door de lens van je eigen cultuur. Je omgeving leert je ‘hoe het zit’. Wat goed is en wat slecht. En inderdaad, mijn rechtvaardigheidsgevoel ging vaak met me aan de haal. Neeee, wat vreselijk! En dan weer gauw: oh nee wacht, ik ben een oordeelvrije onderzoeker. Maar het lukte me niet om oordeelvrij te kijken naar kindbruiden, verminkende rites-of-passages en het ‘onvriendelijk’ slachten van dieren.     Maar het lukte me wel om me te beseffen dat iedere cultuur zijn eigen pijn heeft. En om in te zien dat wij niet beter of slechter zijn. Wij hebben ook pijn. Pijn die bij ons vooral tot uiting komt in een vermoeide, gestreste, aggressieve en angstige samenleving.En ik denk inmiddels dat onze pijn te maken heeft met het blinde geloof dat er niet ‘meer’ is. Niet meer dan we kunnen bedenken en zien. Spiritualiteit is toch gewoon voor zweefteven en naïevelingen?Dat we denken dat, omdat wíj er niet makkelijk bij kunnen, het meteen ook helemaal niet kán bestaan.Daarmee oordelen we over duizenden samenlevingen waarbij spiritualiteit wel centraal staat. Soefisten, Aboriginals, Touaregs, Maori en de Masai bijvoorbeeld. De meest intelligente, gevoelige culturen brengen wij terug naar "primitieve samenlevingen die nóg geloven in natuurkrachten en geesten en zo".Maar doen wij hen en onszelf hiermee niet tekort? Door spiritualiteit zo makkelijk af te wijzen?Voorbeeld. Ik las ergens dat Afrikaanse stamleden het concept ‘stress’ maar niet konden begrijpen. Ze snapten gewoon niet wat the hell dat nou was. Hoe kan je continu in een fight or flights modus staan, als je nooit de dreiging hebt van leeuwen die je komen opeten? Waarom zou je bang zijn als je je tribe, de natuur en de spirits hebt om je te begeleiden? Een samenleving die geen stress kent: dat vind ik van enorme intelligentie getuigen. 80% van onze gezondheidsproblemen zijn stress-gerelateerd. Wij hebben alles, maar waarom vóelt dat dan nooit zo? Ik denk inmiddels omdat we een essentieel facet van het leven missen: vertrouwen dat we begeleid worden. Dat er meer is. Meer dan wat we kunnen waarnemen.

Loslaten. Ik heb altijd grote moeite gehad met dit buitenaardse concept. Ik lees en hoor overal “je moet het gewoon loslaten”. Dé oplossing voor alles! Maar niemand vertelt ooit hoe-de-fuck-je-dat-dan-doet. Manual please?Ik begrijp het nu. Je kunt niet actief loslaten. Je kan wel voelen. Je kan emoties toelaten, bekijken, benoemen, voelen en dan...laten ze jou los.You got to feel it, to heal it.Hoi verdriet, kom maar even bij me zitten.Hoi frustratie, daar ben je weer.Wat wil je me leren?Ik was dat verleerd. Durven voelen. Zoals de meesten van ons denk ik. We leren namelijk dat emoties niet mogen. Dat ze zwak en irritant zijn. We denken ze weg. Verleggen onze aandacht. Als je even in mineur zit "moet je je gewoon lekker op je werk storten en leuke dingen doen!” Zo worden we geprogrammeerd om niet-te-voelen. Om weg te kijken. Als er een emotie bovenkomt waar we van schrikken, geven we er het liefst een harde mep op. Whack-a-mole. Zo snel mogelijk terug het lijf in.Maar we zijn geen robots.Voelen is wat ons mens maakt.Door niet-te-voelen worstelen we onszelf met een zintuig minder door het leven. Door niet-te-voelen missen we belangrijke lessen en informatie. Door niet-te-voelen lopen we rond met zware lijven. Vol onverwerkte emoties uit onverwerkte verledens.De tijd heelt, zeggen ze. Maar is dat wel zo? Emoties worden minder aanwezig, zeker. Vervagen. Trekken zich terug naar de achtergrond. Maar echt helen? Is daar niet wat meer voor nodig dan gewoon doorgaan met je leven en je agenda volproppen met Leuke Dingen? TTYNOm los te laten, moet je dus het tegenovergestelde doen: toelaten. Oude patronen, angsten, onzekerheden, triggers, overlevingsmechanismen - dat soort diepgewortelde dingen. Ze komen boven om gevoeld te worden. Ze worden getriggerd zodat we kunnen helen.Dat kan even pijn doen. Maar net als een splinter uit je vinger trekken: op termijn helpt het je. Echt. Poor that shit out. Je wordt er lichter van. Het maakt ruimte voor alle mooie nieuwe ervaringen die gaan komen.Pain serves a purpose.We falen niet als we pijn toelaten.We falen als we pijn uit de weg gaan.En zoals alles, werkt dit zo op micro én macro niveau.De miljoenen burn-outs, depressies, angsten: het is niet wat het lijkt. Het is niet omdat wij millennials tere sneeuwvlokjes zijn. Nee sir, integendeel. Jij en ik; wij zijn zo krachtig.We zijn een lange geschiedenis van wegkijken en wegstoppen aan het helen. Er is zoveel pijn opgestapeld en doorgegeven, dat we gewoonweg niet meer kunnen. Al die trauma's passen niet meer in onze lijven. We stromen over.Oorlogen, oppressie, misbruik, agressie, manipulatie, milieuvervuiling en ander mensen-, dieren- en wereldleed.Wij willen het anders.Wij gaan die shit loslaten.Door te voelen. Transformeren.Good-bye old world. TTYN.

Toen ik 8 jaar geleden in Nepal was en rondliep in het oude Bhaktapur, viel me op dat de voordeuren zo klein waren. De deurposten waren zo laag. Logisch want in Azië zijn ze gemiddeld wat kleiner, denk je misschien. Maar ook de Nepalezen zelf moeten een beetje bukken als ze een huis betreden. Het heeft natuurlijk geen praktische reden. Nee nee. Veel leuker is het.

Ha! Een disclaimer.

Ik heb ineens zin om dingen te delen. Dat heb ik nooit echt gedaan. Want wie zit er nou te wachten op mijn verhalen?

Joe! Ik ben hier. En ik leer allemaal gave dingen.I.M. Dat zijn mijn initialen. Ze vormen een code voor een betekenisvol leven: I am. Ik probeer me te focussen op wie ík ben en wat ík wil bijdragen. Zonder al te veel rekening te houden met hoe het ontvangen wordt. Dat is nieuw en best wel spannend. Zeker als hoogsensitief persoon. Maar het voelt alsof het moet. I-got-stuff-to-say!Dit leerproces begon met ziekte. A Huge Kick Up My Bum. Die me dwong om te stoppen en naar binnen te keren. Ik begrijp inmiddels dat dit ziekteproces me iets (alles!) te leren heeft. Over mijzelf en mijn plek in de wereld. Over het leven en mens-zijn.Welcome to earth school!Hier deel ik alle mindblowing stuffs die ik leer. Dingen die zo ontzettend logisch blijken voor mij, maar voor de meeste mensen niet. Vandaar dat ik ze nog niet wist, denk ik zo.Het gaat hier over bewustzijn, gezondheid en intuïtie. Over mindset, emoties en spiritualiteit. Astrologie, Ayurveda en andere traditionele geneeswijzen. Oude wijsheden en zelf-liefde and all that good shit!Eigenlijk over alles wat ik tegenkom en waar ik kippenvel van krijg. Magische dingetjes. Die ik nog niet wist, maar eigenlijk ook al wel.En terwijl ik leer, schrijf ik stukjes.