"Ik weet nu in ieder geval wat liefde is", zei hij toen we in december uit elkaar gingen.
Hij kwam vorige week even langs.
“Wat heb je dan van onze relatie geleerd?” vroeg ik hem filosofisch.
Hij denkt even na. “Dat jij zo leuk bent.”
Ik moet lachen. Hij doet meestal niet mee met mijn contemplatieve buien. Vaker laat hij mij geduldig uitpraten en zegt dan iets ontwapenends.
Toch vraagt hij het terug. “En jij?”
“Ik denk... dat liefde altijd liefde blijft. En dat dat groter is dan dat wij van elkaar zijn. Het voelt op een bepaald niveau zo onveranderd. Wat wij voor elkaar zijn.”
“Ja,” zegt hij, “wij hebben een vet goeie liefde gemaakt.”
Levens kiezen
Ik had net het boek Many Lives, Many Masters gelezen, van psychiater Bryan Weiss. Ik vat het enthousiast voor hem samen.
Dr. Weiss beschrijft dat hij zijn patiënten onder hypnose terug naar hun kindertijd brengt om verdrongen trauma's op te sporen. Maar ze gaan per ongeluk nog veel verder terug. Zijn patiënten vertellen hem ineens gedetailleerd hoe ze in Egypte lichamen mummificeerden en hoe het was om dood te gaan aan de pest in Europa.
Hij beschrijft hoe hij er zo achter komt dat onze zielen oneindig zijn en dat we keer op keer terugkeren naar de wereld. Elke keer voor nieuwe ervaringen, met andere persoonlijkheden, achtergronden en missies.
Als een videospel!
Als je een level complete hebt, mag je naar het volgende.
En het gave is, dat we als we nog in spirit zijn, we mogen kiezen wat we willen leren van ons volgende leven. En met wie. Ongelukken daargelaten, kiezen we de meeste milestones en mensen zelf! Van te voren.
Ik ratel enthousiast door over dit boek, maar hij onderbreekt me.
“Zullen wij dan samen kiezen?”
En ik moet daar een beetje van huilen. Dit is helemaal nieuw voor hem en hij vraagt zich niet af of ik nu dan toch echt ben doorgedraaid. Geen stilte, geen grote ogen, geen oordeel. Hij luistert nieuwsgierig en vraagt of wij dan samen zullen kiezen. De volgende keer.
“Ja,” zeg ik. “Ik denk dat wij altijd samen zullen kiezen. Ook al is het maar voor even, of in een andere vorm."
Oneindig
We hebben het over de quarantaine en wat dat met ons doet. Hij kan verrassend goed tegen de rust en vraagt zich af of hij eigenlijk wel zo sociaal is als hij dacht. Het is wel lekker rustig zo. Eigenlijk.
En voor mij is er niet zoveel veranderd. Ik leef al drie jaar in quarantaine. En dat gaat. Soms even niet, maar meestal goed. Omdat ik nog altijd voel dat dit tijdelijk is en juist hier ook zoveel te leren valt.
Hij zegt: "jij bent mentaal zo sterk."
En dat raakt me. Want deze jongen heeft mijn complete ineenstorting meegemaakt. Hij sliep naast me, de nachten dat ik wakker schrok met een hartslag van 180. Hij hield me vast, toen de paniek mijn lijf verslond. Hij zei me dat het goed zou komen, toen ik niet begreep wat er met me gebeurde.
En hij heeft me nooit gezien als zwak, gek of vreemd. Hij heeft me in die drie jaar samen nooit geërgerd of ongeduldig verteld wat ik zou moeten doen.
Hij is zo goed in “er zijn”. In ruimte geven zonder te oordelen. In echt zien. Wie ik ben. Door de oppervlakte heen. Dat vind ik ongelooflijk mooi. Ik wou dat hij wist hoe bijzonder dat is. Hoe wijs dat is.
Want hoe moeilijk het ook is om mensen iets heftigs te zien meemaken, je kan het werk niet voor een ander doen. Jij bent nou eenmaal de enige die kan voelen wat jouw weg is. Niemand kan die voor jou vinden.
Maar je kan natuurlijk wel een stukje mee lopen.
Luisteren. Inspireren. Aanmoedigen.
Gezellig samen oplopen. Hand in hand.
En hij kan dat zo goed. Ik denk dat hij geen idee heeft. Hoe krachtig en liefdevol dit alles is. Hoe krachtig en liefdevol hij is. Ik lach hem zo vaak uit om zijn gekkigheid en zijn trage-stiertjes-tempo, maar hij moest eens weten. Hoe hoog ik hem heb zitten.
Afgelopen week luisterde ik Shaffy liedjes.
En nu gaat het de hele tijd in mijn hoofd van:
want wie me lief is, blijft me lief.
En zo is het precies.
Ik heb hem oneindig lief.
illustratie: Muhammed Salah
Reactie plaatsen
Reacties